Συνηθίσαμε στο θεαθήναι “ισχυρού τραπεζικού συστήματος παράγοντα δανεισμού- αφαίμαξης”  και όχι στην πραγματική ενδυνάμωση της σχέσης καταθέσεων-επενδύσεων.  

Η πλήρης απελευθέρωση εμπορίου και κεφαλαιακών ροών, χωρίς βιομηχανία και επιχειρήσεις ικανές να ανταπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό είναι μόνο “βουτιά στον καιάδα”.

Χωρίς προστατευτισμό η παγίδα της υπερχρέωσης, με κατάληξη τη χρεωκοπία, είναι δεδομένη κάτι που οι βιομηχανικές χώρες του Βορρά γνωρίζουν καλά. Η Ελλάδα συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες του ανοίγματός της στην ελεύθερη αγορά χωρίς να έχει ανάλογη ροή τζίρου, παζαρεύοντας δημόσια αγαθά (παιδεία, υγεία, ενέργεια) με σκοπό την ιδιωτικοποίησή τους, άρα να τις καταστήσει πιο ανταγωνιστικές με στόχο το κέρδος εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Παράλληλα φαίνεται να λειτουργεί ως αποικία φθηνού εργατικού δυναμικού των βιομηχανιών ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών.

Η χώρα μας βρίσκεται πάλι σε αβεβαιότητα. Η αποκλειστική στήριξη του ΑΕΠ σε έσοδα τριτογενούς τομέα και η πλήρης αδυναμία καταπολέμησης της παραοικονομίας οδηγούν σε πιο θολά νερά του καιρού της κρίσης. Συνάμα πυροδοτείται με μία σειρά νέων επενδύσεων, που υπόσχονται once again ανάκαμψη και θέσεις εργασίας, ένα ατέρμονο μη υλοποιήσιμο ΘΑΑΑ. Η ανάγκη στήριξης της πρωτογενούς και μεταποιητικής παραγωγής είναι πιο επιβεβλημένη από ποτέ.

Την ώρα που το υπουργείο οικονομικών κοιτά τα έσοδα με κιάλια, ανακυκλώνοντας τη φτώχεια σε αφερέγγυο δανεισμό, τη στιγμή που η Ελλάδα έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ να στηριχθεί στο φυσικό της πλούτο και να επενδύσει σε αυτόν με ένα μακροπρόθεσμο βιώσιμο σχέδιο, δεσμεύεται από την 6η έκθεση αυξημένης εποπτείας της χώρας από τον 5/ 20 στο να ξεπουλήσει τομείς των ενεργειακών εταιριών (ΔΕΗ , ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ). Μια χώρα χωρίς κανένα δικό της περιουσιακό στοιχείο, με “κόκκινο”  ιδιωτικό χρέος μεγαλύτερο από όποιας άλλης χώρας και με δημόσιο χρέος 182%/ ΑΕΠ, αλήθεια τι μέλλον μπορεί να έχει;

Γυρνώ σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω, “Eμείς και ο κόσμος”-Τρίτη Δημοτικού. Θυμάμαι τη δασκάλα να μας μαθαίνει τα είδη ενέργειας και την ανάγκη επένδυσης σε φυσικούς τρόπους παραγωγής (αιολική, ηλιακή, υδροηλεκτρική), παράλληλα να τονίζει την ανάγκη στήριξης της γεωργίας ως μέτρο δημιουργίας μιας γερής οικονομίας.

Είναι εφικτό μετά από δέκα χρόνια μνημονίου και 40 χρόνια πλήρως απαξίωσης του πρωτογενή τομέα να υπάρξει ρεαλιστικός πυλώνας που θα δημιουργήσει παραγωγική γραμμή με σκοπό τη μεταποίηση προϊόντων και την αύξηση των εξαγωγών;

Κάνοντας αναδρομή σε επιτυχημένη συνταγή που εφάρμοσαν ανεπτυγμένες χώρες ( Κίνα, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία) καθώς και το μοντέλο της Ελβετίας που έχτισε τη βάση της ανταγωνιστικής της οικονομίας στη βιομηχανία της, το τρίπτυχο:

Α) Αγροτική-κτηνοτροφική μεταρρύθμιση: Στήριξη μικρών παραγωγών και συμπράξεις ιδιωτών- παραγωγών. Προσέλκυση φαρμακοβιομηχανιών με σκοπό την επένδυση σε βότανα και ευεργετικά για τον οργανισμό και την επιδερμίδα προϊόντα

Β) Βιομηχανική παραγωγή: Ένας κεντρικός σχεδιασμός (επιδοτήσεις) με στόχο την εξαγωγή. Εδώ να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα παρόλο που είναι τρίτη παγκοσμίως στην παραγωγή ελαιόλαδου με αξία πρωτογενούς παραγωγής περίπου 10 δις, εξάγει προϊόντα αξίας 5 δις. Με στοχευμένη βιομηχανική παραγωγή οι εξαγωγές θα τριπλασιάζοντας ενισχύοντας περί τα 25 δις στο ΑΕΠ.

Γ) Χρηματοπιστωτική καταστολή: Χαμηλό επιτόκιο σε όσους προβούν σε δανεισμό με σκοπό την επένδυση σε μεταποίηση. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί εν μέρει,  δεδομένου ότι δεν μπορεί να κρατήσει κλειστά τα σύνορα της ως μέλος της Ε.Ε, ούτε να απέχει από τις αγορές και να ελέγξει τα τραπεζικά κεφάλαια, ώστε οι καταθέτες να μην τα μεταφέρουν στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να δημιουργείται αρνητικός επιτοκισμός.

Παράλληλα να δοθούν οι βάσεις σε επενδύσεις για πηγές εναλλακτικής μορφής ενέργειας, που θα αναλάβουν startup ελληνικές επιχειρήσεις, δίνοντας ανάσα στην εγχώρια παραγωγή, στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην αξιοποίηση ιδεών νέων επιστημόνων. Πρόσφατο παράδειγμα, η δημιουργία ανεμογεννήτριας από τη Eunice energy group που είναι ελληνική εταιρεία παραγωγής και διάθεσης ηλεκτρικής ενέργειας αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές. Αποφεύγοντας παραδείγματα όπως της ΠΥΡΚΑΛ η οποία ήταν μία από τις πρώτες ευρωπαϊκά εταιρίες που κατασκεύασε ανεμογεννήτριες το 1980, αλλά η ανάπτυξή της εμποδίστηκε για ευνόητους λόγους.

Το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας δεν πρέπει να παραλείπει τη στήριξη στους πυλώνες του τουρισμού και ναυτιλίας με κατεύθυνση στην τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας. Παρότι ο τουρισμός φέρεται ως η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα έχεις τις περισσότερες υπερχρεωμένες επιχειρήσεις. Δεν αποτρέπει τη μετανάστευση των νέων, δεν παρέχει σταθερότητα (ελαστική-αδήλωτη εργασία) ενώ οι συντελεστές παραγωγής (μηχανήματα, εγκαταστάσεις) επιβαρύνουν περαιτέρω με την υπέρμετρη απόσβεση λόγω υποαπασχόλησης. Καλύπτει δε, τις ανάγκες σε ποσοστό 80% από εισαγωγές και όχι από εγχώρια παραγωγή. Παράλληλα τα έσοδα είναι μικρότερα σε σχέση με άλλες χώρες μικρότερης προσέλκυσης τουριστών. Βάσει της σχετικής λίστας της Παγκόσμιας Τράπεζας κατατάσσεται στην 21η θέση σε έσοδα ενώ σε προσέλκυση κατέχει τη 13η.

Τα αναφερθέντα θα παραμείνουν ουτοπικά ή ετεροχρονισμένα, σε μια χώρα που οι φόροι είναι δυσανάλογοι των εσόδων και απαγορευτικοί για την υλοποίηση νέων επιχειρησιακών μοντέλων, όπου η “μαύρη” εργασία συνεχίζει να είναι η μεγάλη πληγή των ασφαλιστικών ταμείων και οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις παραμένουν κλονισμένες. Ταυτόχρονα, νέα εγχειρήματα σαμποτάρονται από τους γνωστούς-άγνωστους προκειμένου να στηριχθεί η εγχώρια και διεθνής ελίτ.

Η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι πιο δύσκολη από ποτέ και δη στη δημιουργία ενός οικονομικά ανεξάρτητου κράτους. Συνηθίσαμε στο θεαθήναι “ισχυρού τραπεζικού συστήματος παράγοντα δανεισμού- αφαίμαξης”  και όχι στην πραγματική ενδυνάμωση της σχέσης καταθέσεων-επενδύσεων.  Σε ένα αέναο παιχνίδι κυνηγιού της Χίμαιρας όπου οι καταθέτες-δανειστές εξαϋλώθηκαν, χωρίς στην πραγματικότητα να στηριχθεί η πραγματική οικονομία ενδυναμώνοντας την αγορά.

Τα 72 δις που πρόκειται να κατευθυνθούν  τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα είναι μία πρώτης τάξης ευκαιρία για την αρχή του recovery. Αλλιώς ο Καιάδας ακολουθεί σε σχετικά σύντομο χρονικό ορίζοντα. Μπορούμε να αποβάλλουμε σύντομα και οργανωμένα όλες τις πληγές του φαραώ;

Ίδωμεν.