Joan Baez, το ανθρώπινο βελούδο της μουσικής

[vc_row][vc_column][gem_image src=”5778″][vc_column_text]

Joan Baez, η βελούδινη φωνή της φολκ-ροκ σκηνής ή, όπως είχε πει ο Ντίλαν, φωνή σειρήνας. Ανθρωπίστρια, πιστή στον αγώνα των δικαιωμάτων, η γυναίκα που ενσωμάτωσε Τέχνη και πολιτική διαμαρτυρία. Η δράση της αέναη, χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σήμερα στα 80 της έτη, εναντιώνεται στις τακτικές του Τραμπ. Τάχθηκε κατά του πολέμου του Βιετνάμ, των πολιτικών διωγμών και φυλακίσεων. Φυλακίστηκε όταν τραγούδησε αντιπολεμικά τραγούδια έξω από ένα στρατόπεδο στην Καλιφόρνια. Τίποτε όμως δε θα τη φόβιζε στον αγώνα της για ειρήνη και ομόνοια. Ο αγώνας ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις έγιναν συνώνυμο με το όνομά της. Ένα τεράστιο ρεύμα ανθρώπων την ακολουθεί ως σήμερα, κρατώντας ζωντανό το εγχείρημά της, «να υπάρχει φωνή κατά του άδικου, ώστε να σταματήσει να υφίσταται».

Το 1972 γράφει το τραγούδι «Το Βobby», προκαλώντας τον Μπομπ Ντίλαν να πάρει θέση για την καταστροφή του αμερικάνικου στρατού στο Βιετνάμ. Η σχέση τους είχε λήξει λίγα χρόνια νωρίτερα αλλά ο πραγματικός  χωρισμός ήρθε το 1974, όταν η Joan  γράφει το Diamonds And Rust, το πιο τρυφερό τραγούδι για έναν νεκρό έρωτα. Η ιστορία θέλει να γράφεται  μετά από τηλεφώνημα του Ντίλαν στην Τζοαν. Τι ειπώθηκε ουδείς γνωρίζει. Ίσως απλά μία ακατάληπτη φλυαρία  σε ό,τι τον αφορούσε. Άλλωστε ήταν η κατεξοχήν  συμπεριφορά του αυτή. Όπως μεγάλοι ποιητές και φιλόσοφοι, έτσι ο Ντίλαν -ένας αξεπέραστος σπουδαίος καλλιτέχνης- υπήρξε αφιερωμένος στον εαυτό του, με συμβιβασμούς μη αξιοσημείωτους, μα ούτε και επαναστάσεις πέραν του ασφαλούς, τόσο όσο ώστε να παραμένει το σημείο αναφοράς. Κάθε άσχημη συμπεριφορά του απέναντί της, αγναντεύεται  πλέον με αρμονία, χωρίς θυμό και πλήρη παραδοχή για το  τι ήταν εκείνος για εκείνη.

[/vc_column_text][vc_column_text][gem_youtube style=”5″ video_id=”IrVD0bP_ybg”][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Του άφησε για πάντα εκείνο το κομμάτι που μπορεί να ονειρεύεται, να πλανεύει την αιωνιότητα, αναπολώντας στιγμές δικές τους, να θυμάται έστω για λίγο ότι κατάφερε να βγει έξω από το κουτί μαζί της.

Πάθος, πάθη, λάθη και προσμονή στη λήθη. Μόνο που το επόμενο βήμα έρχεται πάντα μέσα από το φως που κρατάς μέσα σου. Την αποδοχή της αλήθειας μιας κατάστασης που δε φτιάχτηκε για σένα και το βήμα να συνεχίζεται όπου μπορείς να μοιράζεσαι την ουσία και να την ενδυναμώνεις. Αυτό πέτυχε, με τον ύμνο στον έρωτα που τελείωσε, σε σειρά παραλείψεων.

Η βιμπράτο φωνή της φολκ, ροκ και κάντρι, παραμένει το είδωλο της επαναστατημένης  νεολαίας, η ιέρεια ενός αδιάκοπου αγώνα, που κρατά ζωντανά τα ιδανικά, θυμίζοντας ότι η ωριμότητα δεν είναι η ακολουθία σε κανόνες που τείνουν να ενισχύουν το άδικο και τις ανισότητες, αλλά η ισχυρή αντιπαράθεση, μέσα από την  προσφορά, η οποία επιτυγχάνεται όταν η σκέψη παραμένει ελεύθερη. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του όπλο, αρκεί να τα βρει με τον εαυτό του, τα εμβατήρια, μας τα χαρίζει εκείνη πάνω από 50 χρόνια, με περισσότερα από 30 άλμπουμ.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]