Το τέλος των πορτοκαλί golden boys

Από τους πιο χαρακτηριστικούς στίχους είναι αυτός που λέει: «Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα». Μια πορεία βγαλμένη από τα πιο δύσκολα αλλά και τα πιο ωραία μονοπάτια, στο μαγικό κόσμο της «πορτοκαλί θεάς». Θοδωρής Παπαλουκάς, Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης και Νίκος Ζήσης, οι τέσσερις καλύτεροι γκαρντ που πέρασαν από το ελληνικό μπάσκετ μετά τη χρυσή ομάδα του 1987. Η γενιά του ’87 απογείωσε το άθλημα και η γενιά των τεσσάρων μαζί με τους υπόλοιπους σωματοφύλακες πήγαν το άθλημα αρκετά σκαλιά πιο πάνω.

Αν θα έπρεπε να βάλουμε έναν τίτλο στην εποχή που τελείωσε εδώ και λίγες ημέρες, είναι ένας και συγκεκριμένος. «Μια τετράδα γεμάτη χρυσάφι», συνάμα μια εποχή που πλέον θα νοσταλγούμε με κάθε τρόπο. Το τέλος του Βασίλη Σπανούλη αλλά και του Νίκου Ζήση, θα έπρεπε να είναι η αρχή της νέας εποχής στο μπάσκετ. Ένα άθλημα το οποίο ταλαιπωρείται αρκετά, με τις διαφωνίες και τις διχόνοιες σε όλα τα επίπεδα να υπάρχουν σε μόνιμη βάση.

Η πιο ωραία μονομαχία

Μια από τις πιο ωραίες μονομαχίες ήταν αυτή του Παπαλουκά με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι δυο τους έπαιξαν μαζί στην Εθνική και ήταν το ωραιότερο ζευγάρι στις μονομαχίες Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Διαφορετικοί τύποι, κι όμως τόσο ιστορικά ταιριαστοί στα παρκέ. Ο Παπαλουκάς ένας από τους πιο πλήρεις γκαρντ, με ασίστ, οργάνωση παιχνιδιού αλλά και με καθαρό μυαλό στα κρίσιμα. Ο Διαμαντίδης.. τι να πρωτοπεί κανείς για έναν παίκτη, για έναν άνθρωπο που άφησε τη σφραγίδα του στο ίδιο το άθλημα. Ο τρόπος που εξελίχθηκε, οι τίτλοι του, η πορεία με τον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα. Πράγματα που θα πρέπει να διδάσκονται σε πανεπιστημιακό επίπεδο σε όσους λένε πως θέλουν να ασχοληθούν πραγματικά με το μπάσκετ και να κάνουν μια μεγάλη καριέρα σε αυτό.

Οι κουμπάροι

Το 2010 πήρε τη μεγάλη απόφαση, να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να πάει στον Ολυμπιακό. Πράγμα που άλλαξε τόσο τη μοίρα τη δική του, όσο και του συλλόγου που υπηρέτησε ως αρχηγός και ηγέτης του. Αν ένα πράγμα μπορούσαν να κάνουν (και πρέπει να κάνουν) οι ιδιοκτήτες των «ερυθρόλευκων» είναι να αποσύρουν τη φανέλα με το νούμερο 7 προς τιμήν του. Δε φοβήθηκε να συγκρουστεί, δε φοβήθηκε να τα ακούσει από τους αντιπάλους του. Πήρε από την αρχή το ρόλο του ηγέτη και δεν τον άφησε μέχρι το τέλος της πλούσιας καριέρας του. Αυτός ήταν ο Βασίλης Σπανούλης, ένας άνθρωπος που έγραψε τους δικούς του τόμους στο μπάσκετ.

Ο ορισμός της συνέπειας

Ο τελευταίος, αλλά όχι έσχατος από αυτή τη φουρνιά, είναι ο Νίκος Ζήσης, ένας από τους πιο συνεπείς παίκτες της Ελλάδος. Ο κουμπάρος και αδελφικός φίλος του Βασίλη Σπανούλη, με το το ξεκίνημα του στην ΑΕΚ και το ιστορικό πρωτάθλημα του 2002 κόντρα στον Ολυμπιακό, ένας άνθρωπος που δεν είδε ποτέ την παρουσία του στην Εθνική ως βάρος. Με πλούσια καριέρα στο εξωτερικό αλλά και με τη μεγάλη απόφαση της επιστροφής στην ομάδα της καρδιάς του στο κατάλληλο timing. Μεγάλος στάθηκε ακόμη και στο αντίο του με όλες τις ομάδες να τον ευχαριστούν για την προσφορά του.

Το αύριο

Για να υπάρξει το αύριο και να πει κάποιος ότι θα έχει συνέχεια όλο αυτό, θα πρέπει η ίδια η ομοσπονδία μπάσκετ να πιάσει το πράγμα από την αρχή.

Παίκτες που αξίζει να μνημονεύονται από τον κόσμο υπάρχουν, φτάνει να γίνεται σωστή δουλειά και να υπάρξει σεβασμός στην Εθνική ομάδα.

Μόνο τότε, το εθνικό μας σπορ θα μπορέσει να δείξει ότι υπάρχει συνέχεια και δε θα μείνουμε στη σφαίρα των αναμνήσεων. Αυτό που λέμε «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς», δεν ταιριάζει άλλωστε σε κανέναν αυτό.                                 

Ο επίλογος

Τα γλαφυρά και γραφικά που έχουν συμβεί με τις εκλογές στην ΕΟΚ, όπου εμπλεκόμενοι και ο αρμόδιος πολιτικός προϊστάμενος (sic) έχουν ζημιώσει ποικιλοτρόπως την εικόνα του αθλήματος και φέρνουν στην επιφάνεια τακτικισμούς και εγωισμούς. Η εθνική ομάδα πρέπει να ξαναγίνει η εικόνα της αναγέννησης του αθλήματος. Να βρεθεί ένας κόουτς που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει. Να υπάρξει μία έντιμη ομάδα διοίκησης με σαφές αναπτυξιακό πλάνο που θα δίνει έμφαση στην ανάδειξη παικτών που θα έχουν τα potentials να γίνουν παίκτες υψηλού επιπέδου αλλά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Όπως ακριβώς η χρυσή τετράδα που μόλις πριν λίγες αράδες μνημονεύσαμε.