Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ωδή στον ρομαντικό ρεαλισμό του ποδοσφαίρου

Ο υπογράφων θυμάται τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο τέλος της δεκαετίας του ’80 όταν πήρε μεταγραφή για τον Ηρακλή. Αυτό που μου είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση ήταν ότι σε συνέντευξή του στην Αθλητική Κυριακή, μίλησε υποφερτά ελληνικά μόλις 1 μήνα μετά από την έλευσή του στη Θεσσαλονίκη, χωρίς πριν να έχει την παραμικρή επαφή με την Ελλάδα!

Αυτό, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ποδοσφαιρική του ικανότητα, για τα επόμενα 10 χρόνια που έπαιξε στον Ηρακλή, τον καθιέρωσε ως μία από τις πιο αξιοσέβαστες περιπτώσεις αλλοδαπών, με καθολική αναγνώριση από το ποδοσφαιρικό κοινό. Ένα ατόφιο ποδοσφαιρικό 10άρι που χειροκροτήθηκε σε όποιο γήπεδο της χώρας κι αν βρέθηκε.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει όμως, την ημέρα εκείνη του Απρίλη του ’99, σε αγώνα Ηρακλή-Άρη στο “Καυτανζόγλειο”… τη μεγάλη ημέρα του Σέρβου Ιβάν που ένωσε 15.000 ανθρώπους και τους έκανε να δακρύσουν μαζί του.

Πριν αρχίσει το παιχνίδι, έβαλε στη φανέλα του “το στόχο” που αποτελούσε τότε το σύμβολο της αντίδρασης στον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα κρατούσε ένα μικρό πανό με το μήνυμα “Στην Ελλάδα χτυπά η καρδιά της καρδιάς μας”, προσπαθώντας προφανώς να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς όλους τους Έλληνες που συμπαραστάθηκαν στο δράμα της δικής του πατρίδας. Σύσσωμοι, Ηρακλειδείς και Αρειανοί τον χειροκρότησαν όρθιοι. Ο Ιβάν έβαλε τα κλάματα. Λύγισε αυτός και όσοι τον είδαν από κοντά.

Η καριέρα του ως προπονητής έχει ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά αφού πριν βρει τη δική του Ιθάκη στην Κύπρο, πέρασε από κάλτ τοποθεσίες του ελληνικού ποδοσφαίρου όπως Βόλο (Νίκη), Πάτρα (Παναχαϊκή) αλλά και την παντοτινή του αγάπη, τον “Ηρα”. ΑΠΟΕΛ και Γιοβάνοβιτς βρέθηκαν για πρώτη φορά το 2003 και το αποτέλεσμα ήταν η κατάκτηση του νταμπλ. Όμως η απόλυτη καταξίωση ήλθε τη χρονική περίοδο 2008-2013, όταν Ιβάν και ΑΠΟΕΛ έπαιξαν στο Τσάμπιονς Λιγκ με μεγάλη επιτυχία, αντιμετωπίζοντας στα ίσα -μεταξύ άλλων- μεγαθήρια όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Πόρτο, Τσέλσι και Ατλέτικο Μαδρίτης.

Στη συνέχεια “χάνεται από τα ραντάρ της επικαιρότητας” αφού βρίσκεται στα Αραβικά Εμιράτα και οι παλιόφιλοι αθλητικογράφοι, έκπληκτοι τον ανακαλύπτουν το περσινό καλοκαίρι στα γραφεία του Παναθηναϊκού, όπου υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας. Αυτό ξένισε πολλούς, αλλά, όπως μεταφέρουν άνθρωποι του Παναθηναϊκού, αυτό έγινε γιατί ο ίδιος εξήγησε ότι του αρκεί αυτό το διάστημα για να δώσει το στίγμα του στον Σύλλογο. Η άμεση υπογραφή του την περασμένη εβδομάδα σε νέο διετές συμβόλαιο δείχνει την αλήθεια των λεγομένων του, αφού δεν άφησε την παραμικρή χρονοτριβή που θα παρέπεμπε σε σήριαλ, από αυτά που λατρεύουν κάθε καλοκαίρι οι αθλητικές στήλες

Τι έκανε λοιπόν στον κατεστραμμένο Παναθηναϊκό, της λαίλαπας Πογιάτος και Μπόλονι, και τον ανέστησε;

Απάντηση: εφάρμοσε απλούς κανόνες εντός αποδυτηρίων και μέσα στο γήπεδο. Υπήρξε ξεκάθαρος, ειλικρινής και έντιμος με τους ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα να στεγανοποιήσει τα αποδυτήρια και όλα όσα συνέβαιναν, καλά και κακά, να μένουν εντός. Πίστεψε σε παίκτες που δεν έρχονταν από καλή σεζόν (Αϊτόρ), άλλαξε θέση σε παίκτες-κλειδιά (Βιγιαφάνες), στήριξε με συνέπεια μεταγραφές επιλογής του που αρχικά αμφισβητήθηκαν (Παλάσιος, Κώτσιρας).

Εντός αγωνιστικού χώρου, έδωσε από την αρχή το δικό του στίγμα στον τρόπο παιχνιδιού, αφού διέγνωσε πολύ σωστά ότι η νοοτροπία και το μέγεθος του Συλλόγου προϋποθέτει ποδόσφαιρο κατοχής και όχι παραχώρησης χώρου και μπάλας στον αντίπαλο. Στις δε δηλώσεις του, έφερε έναν αέρα προηγμένης ποδοσφαιρικής γνώσης, με ταυτόχρονη ψυχραιμία και παροιμιώδη ευγένεια, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και το σπουδαιότερο επίτευγμα είναι η σχέση του με το πλέον απαιτητικό αλλά και δίκαιο ποδοσφαιρικό κοινό, τον κόσμο της ομάδας. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να το μανιπουλάρει με δηλώσεις τύπου “ο υπέροχος κόσμος του Παναθηναϊκού”, κατάφερε στο τέλος της σεζόν, αυτός ο κόσμος να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του!

Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις Γιοβάνοβιτς στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη. Και όλοι όσοι επιμένουμε ρομαντικά, νιώθουμε ότι περιπτώσεις σαν αυτή θα μας δημιουργούν πρόσκαιρη ελπίδα για το καλύτερο. Άσχετα, αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι τελικά αυτό δεν θα επέλθει αφού το ολιγαρχικό σύστημα ιδιοκτησίας των μεγάλων ομάδων (και όχι μόνο), με ό,τι συνεπάγεται αυτό, δεν αφήνει χαραμάδα αισιοδοξίας.