Μικρές νοθείες

Γράφει η Butterfly

Είναι νωρίς στον κόσμο αυτό, μ ακούς;

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ ακούς;

Κι είναι φορές που πιάνω το ρούχο που φοράω και το τραβάω με τόση δύναμη, να σκιστεί, να γίνει κομμάτια, να κοκκινίσουν οι ώμοι μου και δύο μέρες να βλέπω τα σημάδια από κάτι που ήταν ξένο επάνω μου και να μην ξέρω ποια είμαι. Τι απέγινε αυτό το παιδί μέσα μου , ποιος το έκλεισε σε μια σκοτεινή αποθήκη, με μια χαραμάδα μονάχα όπου ακουμπάει το πρόσωπο του κάθε φορά που θέλει να θυμηθεί πώς είναι ο ήλιος και το φως. Κάθε φορά που έχει πληγώσει ό,τι είναι αγνό κι ό,τι αγαπά περισσότερο από κάθε άλλο… και το έχει πονέσει, το έχει ποδοπατήσει κι έχει κομματιάσει ταυτόχρονα με την ίδια του την ψυχή.

Δεν είμαι καλά, λέει. Έχω πρόβλημα, λέει. Θα πάρω ψυχοφάρμακα, λέει. Πώς γίνεται σε μια στιγμή να μην είμαι εγώ; Ποιος είναι; Τι ξυπνάει μέσα μου; Η μήπως δεν κοιμήθηκε ποτέ; Γίνομαι ένα με τα τέρατα κι εγώ; Όχι. Αλλά πέρασαν τέρατα και θηρία κι άρρωστες ψυχές κι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν τραφούν από τα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας, αν δεν αρπάξουν την αγνότητα και τον αυθορμητισμό. Κι είναι τα σημάδια τους σαν πυρωμένο σίδερο, σαν αυτά τα τραύματα του πολέμου, που ξυπνάνε με την αλλαγή του καιρού, με μια μυρωδιά, ένα τραγούδι, μια λέξη, ακόμα και με μια σιωπή.

Νομίζεις πως έγινες τέρας κι εσύ, ενώ είσαι ένα παιδί που πονάει κι αυτός ο πόνος δεν ξέρει από που να βγει. Πώς να βγει. Πώς να σε αγκαλιάσεις, πώς να σπάσει αυτή η τρομακτική πόρτα, να γίνουν όλες οι χαραμάδες φως. Κι έρχονται να σε σώσουν, να σε προστατέψουν, τους αρέσεις, ίσως και να σε αγαπούν. Μα δεν ξέρουν. Και το παιδί .. όσο λαχταρά να πλησιάσει, άλλο τόσο αρνείται να απλώσει το χέρι να πιαστεί. Κι αν λέει.. Κι αν είναι κι αυτοί τέρατα; Πόσο ακόμα, μ ακούς; Πόσο ακόμα για να εξημερωθούν τα τέρατα;

Πόσο ακόμα για να ξεκλειδωθούν όλα τα παιδιά του κόσμου; Τα παιδιά που μεγάλωσαν πίσω από τις κουρτίνες, κοιτώντας χαραμάδες , ελπίζοντας ότι μια μέρα το χαμόγελο τους δεν θα έχει σκιές. Είναι νωρίς. Μα δεν θέλω να είναι αργά. Για το παιδί μου. Για το παιδί σου. Για όλα τα παιδιά που καρτερούν μέσα μας.