Σπάστε τη σιωπή και ανοίξτε αγκαλιά

{Στην Τούφα Χαλανδρίου επί της οδού Αρτεμισίου πριν 18 χρόνια ακριβώς, μια νεαρή μητέρα δέχτηκε βίαιη-δολοφονική επίθεση από τον πατέρα του μωρού τους. Η αδερφή της προσπάθησε να την βοηθήσει δεχόμενη και εκείνη τη βίαιη μανία του. Η κοπέλα ζητούσε βοήθεια, μόνο ένας άντρας που πότιζε τον κήπο του ξυπόλητος έτρεξε να τη βοηθήσει όταν το τέρας την έσερνε με το αμάξι του. Ένας άλλος νεαρός γύρω στα 25 με ένα peugeot rally 106 την κοίταξε που τον εκλιπαρούσε για βοήθεια γκάζωσε και απομακρύνθηκε, αργότερα επέστρεψε αλλά ήταν ήδη αργά. Αυτός ο άντρας θα είναι σήμερα γύρω στα 45, πιθανότατα θα έχει κόρη και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελε να την αφήσουν αβοήθητη. Αργότερα στο αστυνομικό τμήμα, μας ενημέρωσαν ότι δέχτηκαν πάμπολλες κλήσεις αλλά δεν είχαν να στείλουν βοήθεια λόγω ολυμπιακών αγώνων…}

Από τότε στο σήμερα το μόνο που άλλαξε είναι ο νόμος περί ενδοοικογενειακής βίας το 2006. Ένας νόμος σωτήριος καθώς η αστυνομία έχει πλέον το δικαίωμα να ασκεί αυτεπάγγελτη δίωξη για τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας καθώς και τη σύλληψη του δράστη με τη διαδικασία της αυτόφωρης διαδικασίας προκειμένου να προστατευτεί το θύμα. Αντί αυτού όμως βλέπουμε 16 χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου ότι τα θύματα επιστρέφουν σπίτι και ο θύτης συνεχίζει ανενόχλητος τη δράση του. Βλέπουμε τα κέντρα στήριξης να μην αρκούν και στην πλειονότητα να υπολειτουργούν. Οι δομές φιλοξενίας είναι ελάχιστες και δυστυχώς κανένας δήμος μέχρι σήμερα δεν έχει πάρει την πρωτοβουλία να στήσει δικές του δομές. Το δικαίωμα στην εργασία γίνεται δουλεία με συνθήκες που δε βοηθάνε στην αυτονόμηση του θύματος.

Η οικονομική ανέχεια, η οικογενειοκρατία, ο καινούριος νόμος οικογενειακού δικαίου, τα στερεότυπα και τα πατριαρχικά πρότυπα δημιουργούν στο θύμα την αίσθηση ότι είναι αδύνατον να ξεφύγει και δη αν υπάρχουν παιδιά καθώς φοβάται ότι ο βασανιστής της θα τους ασκεί βία το χρόνο που θα ασκεί τα γονεϊκά του καθήκοντα. Άλλωστε στη χώρα του δεδικασμένου λείπει η πρόληψη και τα θέματα βίας όχι απλά δε λύνονται αλλά φαίνονται ανθεκτικότατα καθώς εντρυφούν μέσα μας.

Πρέπει και ανήκω, δύο λέξεις αφορμή για κάθε κακώς κείμενο. Υπηρέτες εικόνων και ιδεοληψιών που θα έπρεπε να έχουν εξαλειφθεί και στη θέση τους να έχει μπει η λέξη ΣΕΒΟΜΑΙ. Τα κορίτσια είναι άνθρωποι, τα αγόρια είναι άνθρωποι δεν είναι πρέπει ούτε προσδοκίες μιας εποχής που έχει παρέλθει. Η μεγαλύτερη μορφή βίας σε κάθε σχέση, ερωτική, εργασιακή, φιλική, γονεϊκή είναι η χειριστικότητα. Αυτή η δύναμη που σε καθυποβάλλει, ότι κάποιος είναι περισσότερο από σένα, πώς τα θέματα κάποιου, οι απόψεις του, τα θέλω του, είναι υποχρέωσή σου και συ αφανίζεσαι, δεν υπάρχεις. Πιο χειραγωγήσιμος είναι ο στερημένος και οι θύτες το ξέρουν καλά.

Δυστυχώς στην εποχή της ηδυπάθειας και της έντονης αλαζονείας, η αδιαφορία σε θέματα που μαστίζουν την κοινωνία μας είναι διάχυτη. Κάποτε ο κόσμος έκλεινε το στόμα από φόβο ή ακόμα και από ντροπή για να μη μαθευτεί και για το δικό του σπίτι. Τώρα τα στόματα κλειστά και οι κάμερες ανοιχτές. Παρατηρούμε σα ζόμπι χωρίς να επεμβαίνουμε. Συνεχίζουμε ως κοινωνία να ψάχνουμε το λάθος στο θύμα και όχι στο θύτη, το χειρότερο δε, αυτό πράττεται περισσότερο από γυναίκες. Το χειρότερο είναι ότι άτομα τα οποία έχουν υποστεί βία, αντιμετωπίζονται ως άτομα που πρέπει να ανέχονται περισσότερα με λιγότερα δικαιώματα από τους μετέπειτα συντρόφους τους

Να δούμε καθαρά τη βία ως εν δυνάμει απειλή στο σπίτι μας, στα παιδιά μας, να γίνουμε αγκαλιά στα θύματα, να προτάξουμε τη φωνή μας για κοινωνικά δικαιώματα. Η αγάπη είναι το μόνο χρέος που έχουμε από την πρώτη μας ανάσα και επίσης το πρώτο μας δικαίωμα. Ας διδάξουμε ΣΕΒΑΣΜΟ. Το μέγεθος της κακοποίησης γίνεται αντιληπτό μόνο όταν φύγουμε από την άρρωστη κατάσταση.