Αδράνειας ανάγνωσμα-συνενοχή

Βαράνε οι καμπάνες, σημειώσεις, υπομνήματα, φωνές, προειδοποιήσεις, ηχώ κάνουν και αναστατώνουν τους πάντες, εκτός αυτόν που τον αφορά. Ακούει αλλά αδιαφορεί, για άλλον θα είναι λέει, όχι για εμένα. Τακτοποιημένα νομίζει όλα ότι τα έχει, τι τον νοιάζει αυτόν; Τα κουτάκια με τις ιδεοληψίες και τα στερεότυπα στοιβαγμένα για την κατά το δοκούν χρήση.

Ποιος ταράζει την κανονικότητα, που χρόνια κληροδοτεί τη βρωμιά και τη σαπίλα ως ηθικό και ακέραιο; Και για ποιες ζωές μιλούν; Μία είναι, η φροντισμένη η δική του και για χάρη των πουπουλένιων στρωμάτων αξίζει να θυσιάζονται και να λένε ευχαριστώ, που επιλέχτηκαν για το σκοπό αυτό.

Οι λέξεις σταματούν, οι καμπάνες σιωπούν και η κίνηση ξεκινά, μαζεύονται σιγά σιγά, μα όχι από ενδιαφέρον αλλά από περιέργεια για το ουρλιαχτό που συνήθισαν στα αυτιά να μοιάζει φυσιολογικό. Το βήμα προδιαγεγραμμένο, οι συνέπειες ανύπαρκτες, η ευθύνη αγνοείται ως προπατορικό αμάρτημα. Μα για άλλον πρόκειται, και αν δεν είναι θα φταίει άλλος, μα κι αν δε φταίει θα είστε ψεύτες που τον συκοφαντούν. Μα οι αποδείξεις μιλούν και να ξαφνικά σωρεία απειλών για φίμωση. Κατηγόριες δειλών, που θεωρούν την ανθρώπινη ύπαρξη παράπλευρη απώλεια απώτερων υποκειμενικών σκοπών.

Το αίσθημα το «κοινό», αυτό που δηλητηριάζει εκεί που φροντίστηκε και προσκυνά εκεί που βιάστηκε. Και ακόμα την ύστατη στιγμή του φωνάζει ξύπνα, μα δε θέλει, το τέρας ένα έγινε μέσα του και ομοιάζει. Νομίζει με το να αγνοεί, να αδιαφορεί, να κρύβεται από την αλήθεια ω σαν στρουθοκάμηλος, θα γλιτώσει από τις συνέπειες των επιλογών και δεν καταλαβαίνει ο χαζός, ότι έτσι αφήνει όλο το χώρο να γίνουν όλα όσα φοβάται. Είναι και αυτή η μάσκα που έγινε ένα με το πετσί, το είπε βόλεμα και τώρα δεν ξεκολλάει. Κοίταξε τόσο έντονα την πάρτη του, και ξέχασε να είναι άνθρωπος. Θα βρεθεί να πληρώνει όσα αρνήθηκε να αντιμετωπίσει, να δει, να πιστέψει. Παρατηρητής μιας ζωής που τίποτε δε θα θυμίζει το οικοδόμημα που φώνασκε ότι έχει φτιάξει. Το σαθρό θα καταπλακώνει και η αδικία θα σηκώνει σκόνη πνιγμού και η αναζήτηση οξυγόνου θα είναι αδύνατη, διότι βρίσκεται στην αγάπη και όχι σε κατά συνθήκην συμβόλαια, αρρωστημένων πράξεων.

Στην παράσταση της μούμιας, ηττημένος θα είναι αυτός, θα μοιάζει με απλωμένο χέρι ηλικιωμένου πατέρα που πρόσφερε τα πάντα και τη δύσκολη στιγμή πετάχτηκε μόνος, αβοήθητος και φοβισμένος. Ίσως τότε καταλάβει ότι τον αφορούσαν, μα θα είναι αργά.

Αδυσώπητος πόνος, 1,460, -ενημέρωση-5 πράξεις, μία κληρωτίδα, ανάσα-τέλος.