Η υποκρισία της ευθύνης

Στην υποκουλτούρα του επαναλαμβανόμενου Βιασμού του θύματος, δίνεται ξεκάθαρη θέση ότι δε θα συμμετέχει κανείς. Όχι επειδή αναιρείται το κριτήριο της αθωότητας, αλλά επειδή το έγκλημα είναι ειδεχθές και μέχρι να αποφανθεί η δικαιοσύνη κάθε διασυρμός του θύματος είναι πάντα υπέρ του θύτη.

Δεν αρκεί στην μικροπρέπειά μας και στο βαθύ συντηρήσιμο σεξισμό μας το νόημα και η ανάγκη της αλλαγής νοοτροπίας της σκέψης μας. Ζήτουλες του παρασκηνίου, μιας ατέρμονης ηθικοπλαστικής μανίας έναντι της γυναίκας. Ιθύνοντες απόψεων που προσβάλλουν κάθε αξιοπρέπεια και ένα ξέπλυμα θυτών ως απαράβατος κανόνας για την εξιλέωση των παθών μας.

Τα κακώς κληροδοτούμενα στερεότυπα προβάλλουν ως αξίες γενεών που ουδείς έχει δικαίωμα να καταπατά και συνάμα να χρησιμοποιείται ως αποποίηση κάθε ευθύνης αλλά και δεικτικά ως συνενοχή σε όποιον δεν τα ακολουθεί. Φταίει το επάγγελμα, φταίνε όσοι ψήφισαν, φταίει η γυναίκα που ήταν μορφωμένη αλλά και να μην ήταν πάλι θα έφταιγε, φταίνε οι βλέψεις που ικανοποιούν την μικροαστική αντίληψη και αν δεν φταίει τίποτα, ας αναλύσουμε πόσο βλέπεται να αποφανθούμε και στο πόσο «άξιζε» την κακοποίηση. Υποκριτές του εγνωσμένου ήθους.

Λύπηση που στην πλειοψηφία οι συμμετέχοντες σε αυτή τη φαιδρότητα είναι γυναίκες. Απέχθεια που ουδείς κατανοεί ότι αυτός που προβαίνει σε πράξεις σωματικής-ψυχολογικής-σεξουαλικής-εργασιακής βίας, είναι πάντα ένας εγωπαθής που αδυνατεί να κατανοήσει το ΟΧΙ, που επιζητά υπηρέτες κάθε είδους, που η γυναίκα δε νοείται ως άνθρωπος αλλά ως χρηστικό αντικείμενο για κάθε είδους παροχής υπηρεσίας. Ο κακοποιός δεν είναι επάγγελμα είναι προσωπικότητα που συναντάται σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα, σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις εργασίες. Είναι αυτός που θα πάρει άφεση αμαρτιών για κάθε απεχθή πράξη όταν χαρακτηρίσει κάποια τρελλή ή εξώλης και βρει συμπαράσταση. Είναι αυτός που το ΌΧΙ θα το μεταφράζει «βίαιη μεταβολή του ψυχισμού», ο ικανός για κάθε βλάβη σε αυτήν που τόλμησε να τον αρνηθεί. Είναι αυτοί που συμβάλλουν σε καθημερινά εγκλήματα σε βάρος προσωπικοτήτων και ψυχών.

Όταν φτάνει μια γυναίκα να βρει τη δύναμη να καταγγείλει ένα τέτοιο έγκλημα, να γινόμαστε αγκαλιά, να γινόμαστε σιωπή, να γινόμαστε ανάγκη, όχι επικριτές, όχι να προβάλλουμε μια ηθική ως άλλοθι του κακοποιού. Ας γίνει αντιληπτό επιτέλους ότι τα θύματα τέτοιων ανθρώπων, γεμίζουν από μοναξιά, ντροπή, φόβο, αβεβαιότητα επειδή η κοινωνία είναι φτιαγμένη για τους θύτες. Φτάνει πια η φυλετική βία, φτάνει ο τρόμος που κατακλύζει τα θύματα, όχι πλέον από τον θύτη αλλά από όλους τους συνένοχους που συμβάλλουν στη συνέχισή του. Ας υποκλιθούμε στις γυναίκες αυτές που βρίσκουν το σθένος να προχωρήσουν, να καταγγείλουν, είναι πολλά τα κορίτσια που δεν μπόρεσαν να κάνουν αυτό το βήμα, φοβούμενες την κοινωνία, σε έναν κόσμο που η θαλπωρή μοιάζει ξεχασμένη λέξη σε σκονισμένα βιβλία.