Στα εγκαίνια της φωτογραφικής έκθεσης της Μερόπης Σταυρινού στο Κέντρο Νεότητας Χαλανδρίου αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της υπογράμμισης ότι η εξέγερση των γυναικών στο Ιράν μας αφορά όλους. Ξενάγηση στα άδυτα του φόβου και στο ύψος της εξιλέωσης.
Δικαίωμα στη ζωή, στην επιλογή, στην αλλαγή, στην απόφαση. Το αναφαίρετο κεκτημένο από τη στιγμή της πρώτης ανάσας που όμως καταπατάται σωρηδόν κι επαίσχυντα. Θύματα βλοσυρών ατόμων και φαύλων συστημάτων που απαιτούν υποταγή στερώντας την ατομική ελευθερία.
Η πρώτη παγκόσμια καθαρά γυναικεία επανάσταση έχει ξεκινήσει, αφορμή της η δολοφονία της 22χρονης Μάσχα Αμίνι που κακοποιήθηκε μέχρι τον θάνατο επειδή φαινόταν μια τούφα από τα μαλλιά της. Οι γυναίκες στο Ιράν αγωνίζονται 40 χρόνια για το δικαίωμα που τους στέρησαν, για την ισότητα και την ελευθερία. Το θεοκρατικό καθεστώς είναι αμείλικτο, η έσχατη ταπείνωση των γυναικών στους δημόσιους χώρους είναι ότι πιο απεχθές μπορεί να συναντηθεί στους δρόμου του Ιράν. Μια φυλακή με απαράβατους κανόνες πλήρους καταπάτησης κάθε ανθρώπινης αξίας που οδηγεί στην απόγνωση μιας ατέρμονης μοναξιάς.
«Γυναίκες, ζωή, ελευθερία». Το σύνθημα της πρώτης γυναικείας επανάστασης στην παγκόσμια ελευθερία
«η ελευθερία δεν είναι ούτε ανατολική, ούτε δυτική, η ελευθερία είναι οικουμενική»
Η αντίσταση στη στέρηση της αυτοδιάθεσης, δημιουργεί μια νέα κανονικότητα που φαίνεται να μην είναι αναστρέψιμη. Μια μάχη υπαρξιακή για την κατάρρευση ενός συστήματος που δε μεταρρυθμίζεται. Η αστυνομία της ηθικής καταστέλλει κάθε έννοια της αξίας. Εγκληματεί ανερυθρίαστα σε μια κοινωνία που παρά το υψηλό επίπεδο μόρφωσης είναι αναγκασμένη να ζει αποκοσμένη από τον δυτικό πολιτισμό. Η σημασία της εξέγερσης αυτών των γυναικών και το κοινωνικό πέπλο προστασίας που απλώνεται πάνω τους είναι ένα μήνυμα τεράστιου βεληνεκούς στα ατομικά δικαιώματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι διδαχή στον ουμανισμό που απολυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν να αναστείλουν.
Στην πρωτόγνωρη αυτή διαμαρτυρία η στυγνότητα του καθεστώτος ήταν σκληρότερη από ποτέ με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί πάνω από 500 ανθρώπινες ζωές μεταξύ αυτών 60 παιδιά. Τα αδυσώπητα μέτρα της Κυβέρνησης δεν κατάφεραν να σταματήσουν την αλλαγή όπου το ανάστημα της κοινωνίας είναι ψηλότερο του φόβου, η ανάγκη της αλλαγής εγκαθίσταται και απλώνεται.
Στην πυρά, στην κόψη του ψαλιδιού, στο νήμα της τούφας του μαλλιού, στον τρόμο, στην καταπίεση. Σε έναν κόσμο που αλλάζει άρδην η υπενθύμιση, η αναγνώριση, η συμμετοχή, η επαγρύπνηση στους κινδύνους που ελλοχεύουν είναι προαπαιτούμενο για να μη χαθεί το πέπλο του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, της ύπαρξης, της επιλογής.
Η έκθεση, θα διαρκέσει έως τις 20 Μαΐου, έχει στόχο να αναδείξει την καταπίεση και τη βία που υφίστανται οι γυναίκες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από ένα σύστημα που φοβάται την ομορφιά, την έμπνευση, και τη δημιουργικότητά τους.
Άνθρωποι της τέχνης και μη, απάντησαν στην πρόσκληση της φωτογράφου και δέχτηκαν να φωτογραφηθούν για την υλοποίηση του έργου, εκφράζοντας συγχρόνως τη συμπαράστασή τους στις γυναίκες του Ιράν.
Μέσα από το φωτογραφικό της φακό, η δημιουργός θέλει να στείλει σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι τα μαλλιά μας μπορούν να γίνουν μαντήλα, φερετζές, αλλά και δύναμη στα χέρια μας. «Είναι μία πρόσκληση να δώσουμε το χέρι μας και όλοι μαζί ενωμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια κοινωνία δίκαιη και ισότιμη», σημειώνει η ίδια χαρακτηριστικά.
