Στη χώρα που η μόνη σταθερά είναι ο ευτελισμός της δημοκρατίας και των νεκρών της. Στο κράτος που η ιστορία βεβηλώνεται επαναλαμβανόμενη με φόντο τις μαύρες της σελίδες. Σε ένα δίκαιο που διοικούντες και κυβερνώντες καταβάλλουν κάθε δυνατό μέτρο βαυκαλιζμού καταλύοντας έντεχνα κάθε έννοια ελεύθερης σκέψης, διαβάλλοντας το δικαίωμα.
«Η άφατη πραγματικότητα, 102 νεκροί, στο φύσημα του ανέμου. Ηχεί ακόμα η έκκληση, ο τρόμος, οι αγκαλιές των νεκρών κατά την τελευταία πνοή μια σκιά που δε θα φύγει. Οχτώ παιδιά φοβάμαι μαμά…»
Στις κίβδηλη εποχή που διανύουμε, διαπιστώνεται με λύπη ότι η ανθρωπιά εχάθη και ουδείς εχέφρων και συναισθηματικά νοήμων τη συνάντησε κάπου.
Την σκότωσε η παθητική συναίνεση, το χορηγηλίκη που μεταφράστηκε σε εθελοντισμό.
Η πολιτική προστασία ανύπαρκτη σε καιρούς χαλεπούς, μέτρα που μεταθέτουν την ευθύνη, η συλλογικότητα αδρανεί από φόβο και η ατομική ευθύνη γίνηκε «η πάρτη μου». Θυσία η ζωή και οι αρετές της σε μια επισφαλή πραγματικότητα.
5 χρόνια μετά το Μάτι, καμιά δικαίωση για τους αδικοχαμένους, καμία πρόληψη, αντιθέτως εν μια νυχτί βλάσφημα και αλόγιστα ψηφίστηκε ο νέος περιβαλλοντικός νόμος (4685/2020), ο οποίος δίνει τη χαριστική βολή για το όποιο ενδεχόμενο προστασίας του περιβαλλοντικού πλούτου της χώρας μας, με αποτελείωμα η ιδιωτικοποίηση της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης που εξουδετερώνει και θεσμικά κάθε έννοια προστασίας, σχεδιασμού και ελέγχου.
5 χρόνια μετά η Ρόδος καίγεται, κάτοικοι και τουρίστες στο έλεος της φωτιάς, εικόνες που είπαμε ποτέ ξανά επαναλαμβάνονται μπροστά μας. Τραγικότητα, θρήνος. Κινούμενη άμμος μιας άδηλης κατάστασης που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες και τις ζημιές. Η αντιμετώπιση επίμοχθη και η μέριμνα καίγεται στις φλόγες. Λίβα κολάσεως δημιουργημένη από χέρι ανθρωπόμορφου τέρατος. Πώς τολμούν;
Ο κόσμος μένει άναυδος μπρος την ειμαρμένη ή στην διάχυτη καφρίλα ανάξιων διοικούντων;
Η παθητικότητα σύμμαχος, σε αλλαγές που σοκάρουν κάθε καλλιέργεια πνεύματος, στα πρότυπα συμπεριφορών, στην κατάλυση αξιών, στην έλλειψη κάθε μορφής σεβασμού. Άνθρωποι, ζώα και περιουσίες σε καθεστώς τρομοκρατίας της ανεπάρκειας των ιθύνοντων, θύματα μιας ανύπαρκτης πρόληψης.
