Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θ’ αντιδράσεις, θ’ αντισταθείς

Ο Αντώνης Σαμαράκης γίνεται φωνή, αφυπνίζει, ταρακουνά, γίνεται κραυγή και ξυπνά συνειδήσεις, σηκώνει τον άνθρωπο από τον λήθαργο και τον προτρέπει, τον αναγκάζει να δει ότι μπορεί να αγωνιστεί για μία πραγματικότητα πιο ανθρώπινη. Διώχνει την απελπισία που μας σκιάζει σε μία ατέρμονη μιζέρια και οκνηρία. Πώς δέχεται κανείς αυτόν που αρνείται τη δική του τη ζωή. Επίκαιρος, καταγγελτικός, συνειδητοποιημένος, αρνείται να υπάρχει σε έναν κίβδηλο κόσμο που καταστρέφει τα όνειρά μας, ενάντια σε αυτούς που πρόδωσαν τις ελπίδες μας. Τίποτα πιο επικίνδυνο από την ανθρωπιά!

«Όχι, δε μπορώ να συμβιβαστώ!.. Δεν μπορώ να εξακολουθώ να είμαι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο σα να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα!»

«Αρνούμαι» Η ασυμβίβαστη αντίθεση του, σε έναν κόσμο αλλοτρίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας και κοινωνικής αποσάθρωσης προϊόν του υπαρξιακού κενού που είχε αφήσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, των τραυμάτων του εμφυλίου πολέμου και των κοινωνικοπολιτικών αδιεξόδων της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Μέσα από τα διηγήματα «αρνούμαι» ο Αντώνης Σαμαράκης καταγγέλλει τον ολοκληρωτισμό και την υποδούλωση στα δεσμά καθεστώτων μιας απολυταρχικής εξουσίας που κατακρεουργεί την ανθρώπινη ύπαρξη.

«εξανδραποδίζει τον άνθρωπο, αφανίζει την ελεύθερη αδέσμευτη προσωπικότητα, ευνουχίζει το δημιουργικό διάλογο και εξοντώνει κάθε απροσκύνητη συνείδηση»

«Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θ’ αντιδράσεις, θ’ αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα.. Θα διαλέξω, λοιπόν, την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ΄ αυτή την απάνθρωπη ανθρωπότητα…» «Όσο υπάρχουν δύο άνθρωποι, όσο υπάρχουν δύο άνθρωποι υπάρχει μια βεβαιότητα, όσο υπάρχουν δύο άνθρωποι υπάρχει ένα αρνούμαι!»