Πώς να χωρέσει ο νους τα νεκρά παιδιά;

Για μία ακόμα φορά οι πολίτες της χώρας, μένουν άναυδοι μπρος στην ειμαρμένη. Πώς να χωρέσει ο νους τα νεκρά παιδιά; Πότε γινήκαμε αριθμοί τοποθετημένοι σε αναφορές λυπηρών ειδήσεων;

Ένα επαναλαμβανόμενο «ποτέ ξανά» και η κόλαση επιστρέφει! Η Χώρα μας μοιρασμένη σε εικόνες τόσο παράταιρες μεταξύ τους και τόσο αναπαραστατικές ως προς τη ζώσα πραγματικότητα.

20 νεκροί εώς τώρα από την φωτιές, μεταξύ αυτών16 λαθρομετανάστες και δύο παιδιά. Ήχησε λέει η πολιτική προστασία το 112 για να εκκενωθεί η περιοχή. Η ευθύνη πού; Επέα πτερόεντα με ανακοινώσεις και δελτία τύπου, που είναι σα να μεταδίδουν αποτελέσματα κλήρωσης τζόκερ. Πύρινα μέτωπα σε όλη την Ελλάδα κατασπαράζουν ανενόχλητα. Και αύριο λέει ο «καιρός θα ευνοεί φωτιές» και εμείς τι; Άνθρωποι, ζώα και περιουσίες σε καθεστώς τρομοκρατίας της ανεπάρκειας των ιθύνοντων, θύματα μιας ανύπαρκτης πρόληψης, καταδικασμένη σε μία ελλιπή παιδεία.

Δεν είναι αριθμοί οι νεκροί, είναι πρόσωπα με ονόματα, είναι σκέψεις με όνειρα, σώματα που χρειαζόντουσαν οξυγόνο και παιδιά, πώς γίνεται να χάνονται παιδιά, να απανθρακώνονται και εμείς να είμαστε ανήμποροι παρατηρητές που ούτε το δικαίωμα να θρηνήσουμε δεν έχουμε. Πώς η μία είδηση θα διαδεχτεί την άλλη, όταν εγκληματικές ενέργειες σε συνδυασμό με παραλείψεις κόβουν το νήμα της ζωής από ΠΑΙΔΙΑ;

Ένα κουβάρι ευθυνών, που όσο ξετυλίγεται μπλέκεται περισσότερο. Συμφέροντα, αμέλεια, σύνορα, επιφυλακή, πολιτική προστασία, ένας κόμπος άλυτος και μη αναστρέψιμος.

Τραγικότητα. Κινούμενη άμμος μιας άδηλης κατάστασης που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες και τις ζημιές. Η αντιμετώπιση επίμοχθη και η μέριμνα καίγεται στις φλόγες.