«Να τον κρατάς στην γη όταν ξεμυαλίζεται, πουλάει και ξεχνάει τα πάντα». Λόγια ογδοντάχρονου στρατηγού της ζωής που τα μέτρησε υπολογίζοντας στη δύναμη της ακεραιότητας, αλλά προσπερνώντας την ανηθικότητα, που χαρακτηρίζει τα απανταχού ανδρείκελα.
Μέχρι τον καρπό, εκεί ήταν το σχέδιο και ψάχνανε διακαώς μαλ@κα να τους κάνει τη δουλειά. Τα λεφτά κίνητρο κάθε απαίδευτου κηφήνα που όρισε την ύπαρξή του στα έτοιμα. Και μία αμφιβόλου ποιότητας αριβίστρια που έχει εκπαιδευτεί άριστα στο πώς να τυλίγεται σε ποδαράκια και να εκμαιεύει «χάδια». Όταν δύο ξεπουλημένοι συναντώνται το αποτέλεσμα είναι πάντα βραχείας διάρκειας αλλά με πολλά θύματα.
Πόση μανία καταδιώκει τους αρνητές του σαθρού τους;
Ξεπουλημένοι από τη μειλίχια φύση της μικροαστικής τους αντίληψης. Χυδαίοι βουτηγμένοι στο ψέμα της αρπαγής. Έρχεται πάντα η ώρα της αλήθειας και εκεί την παρτίδα δεν την έχουν προμελετήσει.
Αποτυχημένα μπότοξ εκδίδονται σε εκκλήσεις διαρκείας για ένα ψιλό που κάπου θα πέσει και κάπου θα δοθεί. Αμετροέπεια σε πτώση κενού, που νομίζουν ότι πετούν, μέχρι να βρεθούν τσακισμένοι σε κάποιο τσιμέντο από αυτό που δεν πρόβλεψε το εγώ τους, ότι θα τους κόψει την πτήση.
Πόσο άραγε το κάρμα συγχωρεί αυτούς που κλέψανε το ψωμί;
