‘Ολες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη

«και όταν θα ρθουν οι καιροί
που θα χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα»

Σε έναν κόσμο που η λήθη γίνεται θάνατος της κοινωνικής συνείδησης και οδηγεί σε μία ατέρμονη οκνηρία με αποτέλεσμα την καταστρατήγηση της φωνής και της αντίληψης, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε μαριονέτες αναχρονιστικών αντιλήψεων και μισαλλοδοξιών, γίνεται επιτακτική η ανάγκη να μην ξεχνάμε.

15 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Φονιάς του έφηβου αγοριού ο ειδικός φρουρός της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδας Κορκονέας. Μάρτυρας του φόνου ο επίσης 15χρονος φίλος του Αλέξη, Νίκος Ρωμανός και θύμα της κρατικής αναλγησίας.

Η απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί.

Robert Southey

Η είδηση του θανάτου του μικρού παιδιού οδήγησε σε μαζική κραυγή διαμαρτυρίας, πόνου και αγανάκτησης. Σε καιρό ειρήνης δολοφονήθηκε το παιδί από μανία αστυνομικού. Ο κόσμος αντιδρά,βγαίνει αθρόα στους δρόμους, ανοργάνωτα και γίνεται η φωνή του παιδιού που του στέρησαν το δικαίωμα να μιλάει. Η τότε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, ανήσυχη για το πού θα οδηγήσουν οι μαζικές αντιδράσεις του πλήθους, συζητά να καταστείλει τη διαμαρτυρία με αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Υπερίσχυσαν οι θέσεις Αλογοσκούφη και Παυλόπουλου που αρνήθηκαν την ύπαρξη άλλων θυμάτων.

Ακολούθησε ένας δύσβατος δρόμος για την οικογένεια του μικρού παιδιού. Η απώλεια, ο οδύνη, συνοδεύτηκαν από ύβρις σε βάρος του νεκρού ανήλικου παιδιού τους. Η κρατική επιταγή θέλει το θύμα θύτη. Δικηγόρος του δολοφόνου αναλαμβάνει ο Αλέξης Κούγιας, ο οποίος οδηγείται στη γνωστή τακτική, να διαβάλλει το θύμα ως μέτρο υπεράσπισης του ανεκδιήγητου πελάτη του. Προσπάθησε να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη με απαράδεκτα αναχρονιστικά μηνύματα, εντείνοντας μισαλλόδοξα αισθήματα.

Το χείριστο, δε, ότι ακόμα και σήμερα, ακούγεται η αισχρή φράση «τι δουλειά είχε στα εξάρχεια;». Αντί να δυναμώνουν φωνές που να απαιτούν μία αστυνόμευση που θα προσφέρει ασφάλεια και όχι τρόμο. Που τα παιδιά μας δε θα είναι έρμαια μένους και εμμονών κάθε εξουσιαστικού απωθημένου.

Πόσο ντρέπομαι να μεταθέτουμε την διεκδίκηση για μία δίκαιη κοινωνία, για έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας και παράλληλα να τους σβήνουμε τη φωνή επειδή η προπαγάνδα έχει αντικαταστήσει τη λογική.

Κάθε νύχτα θα είναι του Αλέξη. Το σφίξιμο που γίνεται κόμπος και δυσχεραίνει την αναπνοή θα μας θυμίζει το χρέος μας να προστατέψουμε τα παιδιά.

Κάθε μέρα θα είναι του Αλέξη, να μας θυμίζει την υποχρέωσή μας, να μην παραδωθούμε στην αθλιότητα των καιρών, στην κρατική εξουσία που επιμένει στη δημιούργια υποτελικού και διχασμένου λαού.