Πες το, μην ντραπείς ότι την «αγάπησες» πολύ

«Αν σε ρωτήσουν αν την αγαπούσες μην ντραπείς.

Πες την αλήθεια, την αγαπούσες πολύ, τόσο πολύ που της έδενες θηλιά, τόσο πολύ που δε σε ένοιαζε αν πονάει, αν κλαίει, τόσο  που στο γέλιο της πάθαινες πανικό και στο σβήσιμο αυτού ηρεμούσες.

Αν σε ρωτήσουν αν την πρόσεχες μην ντραπείς.

Πες την αλήθεια, την πρόσεχες πολύ, τόσο που δεν ήξερες πότε είναι άρρωστη, αν τρώει, αν κρυώνει, αν φοβάται. Την πρόσεχες τόσο πολύ, που και πεσμένη να την έβλεπες θα προσπέρναγες, μπορεί και να την πάταγες.

Αν σε ρωτήσουν αν τη σεβόσουν, πες δυνατά ΝΑΙ!

Την γλέντησα την γυναίκα μου, κάθε φορά που είχαν «παραφουσκώσει» τα άδειαζα πάνω της. Πες το! μην ντρέπεσαι,την σεβόσουν πολύ, σε κάθε σου άγριο βλέμμα, σε κάθε σου λέξη γεμάτη ειρωνεία. Την μείωνες, την υποτιμούσες, δεν έπρεπε να καλομαθαίνει….

Αν σε ρωτήσουν γιατί δεν έχεις φωτογραφίες της, πες το μη φοβηθείς.

Δεν την έβγαζες απεύφευγες τη μελαγχολία στα μάτια της, από εκεί δε γλίτωνες, εκεί θα την αντίκριζες και δεν το άντεχες!

Αν σε ρωτήσουν γιατί όλα αυτά, πες τους το.

Ήταν φως και σε ανάγκαζε να δεις τη σκιά σου, ήταν δροσερός αέρας και συ καιγόσουν.

Πες τους, ότι αποφάσισες να σου ανήκει, κλειδωμένη στα θέλω σου, στις υποχρεώσεις σου, στα σχέδιά σου, επειδή ήταν η δύναμη που δεν είχες, η αγάπη που δεν ένιωθες, το γιατρικό σε κάθε πληγή σου.
Πες τα δυνατά, πες τα να τα ακούσεις, είναι πολλά ακόμα, πες τα! Αν και τώρα είναι αργά, όταν κάτι κομματιάζεις ποτέ δε θα ξανά είναι ίδιο.

Και αν σε ρωτήσουν τα παιδιά, «ΓΙΑΤΙ Η ΜΑΜΑ», μην ξεχάσεις να τους πεις, ότι την αγάπησες πολύ!»

Για κάθε γυναίκα, που υπόμεινε τον τραυματισμό του σώματος και της ψυχής της, ως χρέος μιας επιλογής. Εκεί που το αντέχω γίνεται ανέχομαι και κάθε ανέχομαι ένα βήμα πίσω, αφήνοντας άθελά τους τη βία να απλώνεται στο χώρο. 

Διαχρονική πληγή, με ριζωμένες βάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάθε κοινωνία που η βία ως χαμελαίων αλλάζει μορφές και εξαπλώνεται αντί να εξαλείφεται, είναι αποτυχημένη.