OMBRE, ο θρύλος των 80s

Σέ έναν πιτσιρικά, έφηβο ή νεολαίο, το όνομα “OMBRE” μάλλον δεν έχει κάτι να πει. Θα πρέπει να κάνεις ένα γερό throwback, μέχρι τους έφηβους των 90s για να βρεις κάποιον που έχει ακούσει τις θρυλικές ιστορίες για αυτό το μαγαζί. Δεν υπάρχει αυθεντικός ροκάς και χεβυμεταλλάς των 80s, που να μην ξέρει περί τίνος πρόκειται.

Ναι, το όνομά της ίσως να έχει σβηστεί μέσα στο χρόνο. Αλλά η γενιά των 80s -και για την ακρίβεια, τα «φρικιά» των 80s– αποκλείεται να μην την ξέρουν. Για τον κόσμο του κοινωνικού περιθωρίου, η OMBRE ήταν ο “ναός” και η θρυλική σερβιτόρα με το τατουάζ κόμπρα νύμφη του.

Ο “ναός” βρισκόταν κοντά στη στάση μεταμεσονύκτιων λεωφορείων (Δέλτα Φαλήρου – Κηφισιά, Κηφισιά -Κάνιγγος, Κάνιγγος-Χαλάνδρι κλπ). Μάλιστα, είχαν συμβεί πάμπολλα περιστατικά, μιας και οι εποχές ήταν πιο σκληρές. Ένα περιστατικό που είχε συμβεί ήταν η ξακουστή “Πειρατεία” του Λεωφορείου. Μια ομάδα μεταλλάδων-χούλιγκαν είχαν αναγκάσει μεταμεσονύκτιο λεωφορείο (με δρομολόγιο Κηφισιά – Δέλτα Φαλήρου) να τους πάει τσάρκα όπου αυτοί ήθελαν!

Στα Σίδερα Χαλανδρίου, το μικρό τετράγωνο μαγαζί μπορεί να έπαιζε πολλά είδη μουσικής αλλά έμεινε στην ιστορία για τον ροκ και heavy metal χαρακτήρα του. Κάθε Παρασκευή οι παρέες των μαυροφορεμένων (αυτό που ο εγχώριος κινηματογράφος της εποχής ονόμαζε “Χούλιγκανς”), γέμιζαν τους καναπέδες γύρω από την μικρή τετράγωνη πίστα. Τα φώτα έσβηναν και μέσα στο σκοτάδι ακουγόταν το Ιn the still of the night του Coverdale, τραγούδι έναρξης του προγράμματος.

Γηπεδικοί από όλες τις ομάδες, μεταλάδες με μακριά μαλλιά, «μπάχαλοι» των πορειών, καμιά φορά και τύποι που κουβαλούσαν όλες αυτές τις ταυτότητες μαζί τους, στριμωχνόντουσαν στο μαγαζί, άραζαν στους καναπέδες και του έδιναν να καταλάβει στο χορό.

Τίποτα δεν ήταν σίγουρο στην Όμπρε, ιδιαίτερα την ώρα που στα ηχεία ακούγονταν τα τέσσερα “Μ” ( Μaiden, Motorhead, Metallica, Manowar ). Το ξύλο ήταν μόνιμη συνθήκη, κάτι σχεδόν σαν έθιμο. Όταν άρχιζαν οι μπουνιές και οι κλωτσιές ανάμεσα στους θαμώνες, είχε προηγηθεί μια παρεξήγηση. Συνήθως κάποιοι έμπαιναν στην πίστα και χόρευαν επίτηδες άτσαλα, έτσι ξεκινούσε γίνει η παρεξήγηση.

Το οξύμωρο ήταν πως, αν και είχαν ξεσπάσει απίστευτοι καυγάδες για όλους τους λόγους, ποτέ κανείς δεν πλακώθηκε για οπαδικά ζητήματα: οι οπαδοί όλων των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων της Αθήνας σύχναζαν εκεί και όμως δεν άνοιγε ρουθούνι. Μάλιστα, για πολλούς συνδέσμους ήταν το αντάμωμα για τις εκτός έδρας εκδρομές: ξημερώματα Κυριακής, άπειρες συναντήσεις ανάμεσα σε οπαδούς διαφορετικών ομάδων που ξεκινούσαν για ένα εκτός έδρας ματς είχαν γίνει και όμως ποτέ δεν υπήρξε γενικευμένη σύρραξη, κάτι σαν άγραφος νόμος της οπαδικής τιμής.

Παρόλα αυτά,  η αντίστροφη μέτρηση για την OMBRE ξεκίνησε μετά από άγριο καυγά ενός παναθηναϊκού με έναν αεκτζή, που κατέληξε σε μαχαίρωμα και στο θάνατο του ενός. Όχι για το ποδόσφαιρο αλλά για μια γυναίκα. Σε αυτό το θανατηφόρο συμβάν προσθέστε και τις καταγγελίες για ναρκωτικά. Έτσι άρχισαν και τα οργανωμένα “ντου” της αστυνομίας. Και κάπου εκεί η OMBRE πέρασε στην αθανασία. «Τα καλύτερά μας χρόνια!»