Η Επικουρική μας (αν)ασφάλεια

Η πρόσφατη υπερψήφιση του νομοσχέδιου που αφορά στη ρύθμιση των εργασικών σχέσεων δημιουργεί νέα δεδομένα, τα οποία πολύ σύντομα θα αξιολογηθούν στην πράξη.

Από τις δηλώσεις του υπουργού Χατζηδάκη, φαίνεται ότι σειρά παίρνει η Επικουρική Ασφάλιση, της οποίας η φιλοσοφία και δομή θα αλλάξει δραστικά. Από τις πληροφορίες που διαρρέουν, δεδομένη θεωρείται η μετατροπή του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος σε ανακεφαλαιοποιητικό. Αυτό, μεθερμηνευόμενα σημαίνει πως θα εισαχθεί η λογική του «ατομικού κουμπαρά» για κάθε εργαζόμενο, ώστε στο τέλος του εργασιακού του βίου να λαμβάνει τα ποσά που έχει εισφέρει.

Το (κατά επανάληψη) αφερέγγυο «κράτος» δηλαδή, καλείται να γίνει ο αποταμιευτήρας των οικονομιών του απλού εργαζόμενου και μάλιστα, στο μαξιμαλιστικό σενάριο, καλείται να επενδύσει σε σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα που θα αυξήσουν το επικουρικό κεφάλαιο! Μιλάμε για το ίδιο κράτος που «επένδυσε» μέσω Αγροτικής Τράπεζας, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου κλπ, εξαϋλώνοντας αποθεματικά εύρωστων και υγιειών Ταμείων.

Οι επικλήσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας περί της προστασίας των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των νεότερων γενιών, μόνο ως αμοραλιστικές μπορεί να χαρακτηριστούν. Μετά από μία 10ετία, στην Ελλάδα θα υπάρχουν εισφορές ασφάλισης που το συντριπτικό τους μέρος θα αφορά χαμηλόμισθους εργαζόμενους, κυρίως μερικής απασχόλησης.

Ο «κουμπαράς» της Επικουρικής Ασφάλισης είναι θνησιγενής κατά τη δημιουργία του. Αφήνει άλυτα τα προβλήματα των ηλικιών 45-60, που ήδη έχουν εισφέρει πολύ παραπάνω από αυτό που τελικά θα τους αντιστοιχεί ως επικουρική συνταξιοδοτική απολαβή. Και το πιο σοκαριστικό, θεωρεί ότι οι ηλικίες κάτω των 30 ετών θα έχουν χαμηλές απολαβές. Δηλαδή δημοσιοποιούν δια της πλαγίας oδού, το μυστικό που όλοι γνωρίζουν και ουδείς «εξειδικευμένος» τεχνοκράτης δεν έχει διατυπώσει στα δημόσια φόρα: το εξειδικευμένο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό του υψηλού επιπέδου θα συνεχίσει να «δραπετεύει» προς τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες, εκεί που η κρατική δομή υπάρχει, αφομοιώνει και ανταμείβει τους αποδεδειγμένα ικανούς.

Τι θα μείνει πίσω; Μια χώρα υπερχρεωμένη, που οι αυτόχθονες, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση, δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν, όχι για τη διόρθωση των παθογενειών, αλλά ούτε καν να διατυπώσουν δημόσια ποιες τελικά είναι αυτές.