Θάνος Ανεστόπουλος, τα διάφανα κρίνα ανθίζουν με τους ροκ ποιητές

Συντάκτης: Γιώργος Θέος

Οι λέξεις Ροκ και Ποίηση έρχονται να συναντηθούν σε έναν κήπο γεμάτο Διάφανα Κρίνα. Εκεί που άνθισε ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο καταραμένος ποιητής της νιότης μας. Οι υπαρξιακοί, βιωματικοί και γεμάτοι μελαγχολία στίχοι αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν του, είτε ως front man αλλά και ως σόλο καλλιτέχνης.

Για έναν περίεργο λόγο ηρωοποιούσα από παιδί αυτούς που στο τέλος της ιστορίας έχαναν ή έμεναν μόνοι τους και συνέχιζαν τον μοναχικό τους δρόμο προς τον κόκκινο ορίζοντα, πάνω στο άλογο

Τα λόγια αυτά, σε μία εξομολόγησή του, δείχνουν μια σπάνια διασύνδεση ρομαντισμού, πεσιμισμού αλλά και ήθους, μία αταλάντευτη γραμμή πάνω στην οποία πορεύτηκε μέχρι το τέλος της εδώ ζωής.

Η αισθητική του δρόμου, η παρέκβαση από το «κοινά παραδεκτό», τον έφεραν σε μία διαρκή επικοινωνία με ένα κοινό που διψούσε για ελεύθερα ταξίδια, που αδημονούσε για ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων της απόλυτης αισθητικής αρτιότητας. Εκεί που ο Θάνος Ανεστόπουλος σμίλευε τα μπλουζ με το ρεμπέτικο, τα μοιρολόγια από την Ήπειρο με την κργτική παράδοση.

Αισθητική 60’s, μελοποίηση εγχώριας ποίησης και ανάμειξη με ξένη. Η μελοποίηση ποιημάτων, όπως το “Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι” του Κώστα Ουράνη και το “Κοντά σου” της Μαρίας Πολυδούρη, δείχνουν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της συνεισφοράς του. Η παραδόχή του καλλιτέχνη για τον επηρεασμό του από τον Πόε και τον Ντοστογιέφσκι, έβγαλαν στην επιφάνεια διαμάντια του ανθρώπινου ψυχισμού, με έναν τρόπο που διέγειρε και αφύπνισε την ψυχή και τον εγκέφαλό μας.

Οι απίστευτες ενορχηστρώσεις και οι μοναδικοί ήχοι των μουσικών οργάνων αναδεικνύουν την επιμονή του στη τελειομανία, η ποιότητα του έργου είναι πάντα δηλωτική του αυτοπροσδιορισμού του καλλιτέχνη.

Το χάος της λεωφόρου δημιουργούσε πάντα δυσκολία γυρισμού στην αφετηρία των αρχικών στόχων, σκέψεων, φαντασιώσεων και ονείρων που συμβίωναν στα ταξίδια μου

Έκλεισε μια 5ετία από το τελευταίο κατευώδιο σε αυτόν τον ξεχωριστό καλλιτέχνη που όρισε το περιθώριο ως προσκήνιο. Πέρασαν 5 χρόνια από την περάτωση του φθαρτού. Όπως είχε πει, η φράση του Νίτσε «να θυμάσαι τη θνητότητά σου» τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία ανάσα, πορεύτηκε μέσα στο «μη αναστρέψιμο» αρρώστια με θάρρος και αξιοπρέπεια.

Γενναιόδωρος ως το τέλος, η προσωπική του μυθολογία θα συζητείται, θα διαβάζεται, θα μεταφέρεται. Με ένα χαμόγελο, άλλοτε πικρό, άλλοτε σαρκαστικό, πάντα όμως αληθινό και άφθαρτο.

Με ένα βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα, εκεί που ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές.

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!


ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Διάφανα Κρίνα
•	1996: Έγινε η απώλεια συνήθειά μας 
•	1998: Κάτι σαράβαλες καρδιές 
•	2000: Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές 
•	2003: Ο,τι απόμεινε απ' την ευτυχία 
•	2005: Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους 
•	2008: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί 
•	2012: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί (B-otherSide)
•	2013: Μέσα στη ρόδινη σιωπή του γαλαξία

Σόλο
-Το 2009 δημιούργησε μαζί με τον μουσικό και συνθέτη Νίκο Πλάτανο, το μουσικό project «Οι Ποιητές Γυμνοί Τραγουδούν», βασισμένο σε καινούρια τραγούδια, σε μελοποιήσεις αγαπημένων τους ποιητών, καθώς και σε ανέκδοτες ακουστικές αποδόσεις τραγουδιών από τη δισκογραφία του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα
-Το 2012 κυκλοφόρησε ο πρώτος επίσημος προσωπικός του δίσκος, το «Ως το Τέλος».