Στην Ουκρανία θερίζουν τα «ματωμένα» στάχυα

Το τελευταίο 24ωρο έφερε στο προσκήνιο δύο σημαντικές παρεμβάσεις που προφανώς και περιγράφουν τη ζοφερή συνέχεια στην Ουκρανία.

Η πρώτη, συνδέεται με τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν που δήλωσε πριν λίγες ώρες πως η Ουκρανία «ίσως  σύντομα χάσει την εθνική κυριαρχία της».

Ο στόχος λοιπόν, δεν ήταν το Ντομπάς, οι μεγάλες δυτικές και παραλιακές πόλεις της Ουκρανίας, αλλά το σύνολο της επικρατείας της. Πρόκειται για ένα σοκαριστικό αφήγημα που προετοιμάστηκε κάτω από απόλυτη μυστικότητα, με καθησυχασμένους δυτικούς στρατιωτικούς, διπλωμάτες και πολιτικούς κύκλους, και δημοσιοποιείται μετά από 10 ημέρες ολοκληρωτικού στρατιωτικού επιχειρησιακού σχεδίου. Είχε προηγηθεί η κατάληψη του πυρηνικού εργοστασίου της Ζαπορίζια, που μεταξύ άλλων παράγει το 50% της πυρηνικής ενέργειας της Ουκρανίας.

Όλοι οι δυτικοί εμπλεκόμενοι δεν ήταν σε θέση να αξιολογήσουν σωστά τα μηνύματα που εξέπεμπε ο Πούτιν το τελευταίο εξάμηνο, περί της σημασίας της Ουκρανίας για τη Ρωσία. Τον περασμένο Ιούλιο σε ένα δικό του κείμενο-ποταμό 5.000 λέξεων (!) περί της «ιστορικής ενότητας Ρώσων και Ουκρανών», παρουσίαζε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας ως μια «ιστορική ανωμαλία» και κατηγορούσε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για την ολοένα βαθύτερη διχόνοια και εχθρότητα που καλλιεργεί μεταξύ της «αδελφής» Ουκρανίας και της Ρωσίας.

Η δεύτερη παρέμβαση ήταν η εμφάνιση Ζελένσκι, με ευθεία επίθεση στο ΝΑΤΟ, που έδειξε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την ανυποληψία τέτοιων τύπων που όμως (δυστυχώς) ηγούνται κρατών.Κατέκτησε την εξουσία με την παρλάτα της δυτικόστροφης επιλογής, καταπίνοντας το δόλωμα πολιτικών και στρατιωτικών που “εμπορεύονται” πέριξ της ευρωατλαντικής συμμαχίας, περί βοήθειας απέναντι στον Πούτιν αν και όταν χρειαστεί.
Βλέποντας στην πράξη ότι έμεινε ολομόναχος, αφού είδε το τυρί και όχι τη φάκα, απασφάλισε, ξιφουλκωντας λεκτικά με δραματοποιημένο κρεσέντο ώστε να συγκινήσει, στο πολιτικό του last dance αφού είναι ολοφάνερο ότι πνέει τα λοίσθια.
Τα 45 εκατομμύρια του ουκρανικού λαού θα χρειαστούν δεκάδες χρόνια για να επανέλθουν στην κατάσταση προ 24ης Φεβρουαρίου 2022. Γιατι ένας μη πολιτικός, βαφτίστηκε εθνοσωτήρας. Ο λάθος άνθρωπος, η μοιραία συγκυρία και το τέλος.

Θα κλείσω το σημείωμα, με την σκέψη του Ισραηλινού ιστορικού Γιουβάλ Νοά Χαράρι, καθηγητή στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ με ειδίκευση στην παγκόσμια, μεσαιωνική και στρατιωτική ιστορία, Στην ανάλυσή του που δημοσιεύθηκε στον Economist με τίτλο «Αυτό που διακυβεύεται στην Ουκρανία είναι η κατεύθυνση της ανθρώπινης ιστορίας» αναδεικνύει το μείζον θέμα της επιλογής προσώπων και λαών, αναλύοντας σε ιστορικό βάθος την πορεία της Ουκρανίας.

«Δεν ξέρω τι θα συμβεί στην Ουκρανία. Αλλά ως ιστορικός πιστεύω στη δυνατότητα αλλαγής. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για αφέλεια – αλλά για ρεαλισμό. Η μόνη σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας είναι η αλλαγή. Και αυτό είναι κάτι που ίσως μπορούμε να μάθουμε από τους Ουκρανούς. Για πολλές γενιές, οι Ουκρανοί γνώρισαν μόνο τυραννία και βία. Υπέμειναν δύο αιώνες τσαρικής απολυταρχίας (η οποία τελικά κατέρρευσε εν μέσω του κατακλυσμού του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Μια σύντομη απόπειρα ανεξαρτησίας συνετρίβη γρήγορα από τον Κόκκινο Στρατό που επανέφερε τη ρωσική κυριαρχία. Στη συνέχεια οι Ουκρανοί έζησαν τον τρομερό ανθρωπογενή Γολοντόμορ [ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας (1932-1933)], τη σταλινική τρομοκρατία, τη ναζιστική κατοχή και δεκαετίες ψυχοφθόρου κομμουνιστικής δικτατορίας. Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, η ιστορία φαινόταν να εγγυάται ότι οι Ουκρανοί θα ακολουθούσαν και πάλι τον δρόμο της βάναυσης τυραννίας – άλλωστε, τι άλλο ήξεραν;

Αυτοί όμως επέλεξαν διαφορετικά. Παρά την ιστορία, παρά την εξοντωτική φτώχεια και παρά τα φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια, οι Ουκρανοί εγκαθίδρυσαν δημοκρατικό πολίτευμα. Στην Ουκρανία, σε αντίθεση με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης αντικατέστησαν επανειλημμένα τους κατεστημένους. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απειλή της απολυταρχίας το 2004 και το 2013, οι Ουκρανοί εξεγέρθηκαν δύο φορές για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους. Η δημοκρατία τους είναι νέα. Το ίδιο και η “νέα ειρήνη”. Και οι δύο είναι εύθραυστες και μπορεί να μην διαρκέσουν για πολύ. Αλλά και οι δύο είναι πιθανές, και μπορούν να αποκτήσουν βαθιές ρίζες. Κάθε τι παλιό ήταν κάποτε νέο. Όλα τελικά είναι θέμα επιλογής.»

Ο καθηγητής κλείνει, καταγράφοντας τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν στον πλανήτη μας αλλά και αυτές που έπονται:

«Η τεχνολογία, η οικονομία και ο πολιτισμός συνεχίζουν να αλλάζουν. Η άνοδος των κυβερνοόπλων, των οικονομιών που καθοδηγούνται από την Τεχνητή Νοημοσύνη και των νέων μιλιταριστικών πολιτισμών θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα εποχή πολέμων, χειρότερη από οτιδήποτε έχουμε δει στο παρελθόν. Για να απολαύσουμε την ειρήνη, πρέπει σχεδόν όλοι να κάνουμε σωστές επιλογές. Αντίθετα, μια κακή επιλογή από μία μόνο πλευρά μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ρωσική απειλή για εισβολή στην Ουκρανία πρέπει να ανησυχεί τους πάντες στη Γη.»