Στο βιβλίο της ζωής μην ξεχάσεις να μείνεις παιδί

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Ανεξάρτητος, αυτόνομος, υπεύθυνος. Από παιδί ενήλικας με ορόσημο το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων. Προετοιμασία, άγχος, βαθμοθηρία, ανταγωνισμός, προσδοκίες.

 Μία κόλλα άσπρου χαρτιού, το εισιτήριο για τη δική τους ζωή, τα δικά τους όνειρα, τις δικές τους προσδοκίες. Πόσο παράδοξο, μια ζωή σε fast forward video, εικόνες δεκαετιών να εναλάσσονται, στα ίδια θρανία, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω στο χαρτί, το στυλό στο χέρι. Σιωπή, κοφτές ανάσες και τα βήματα των επιτηρητών να εντείνουν τον φόβο της αποτυχίας. Ο αέρας της αίθουσας γεμάτος ενοχή που κανείς δε θα ομολογήσει «κρίνεται η αξία μου, κρίνονται οι κόποι των γονιών μου» και ένα ανάθεμα σε μία δωρεάν παιδεία που ουδέποτε παρείχε ίσες ευκαιρίες.

  Με διάχυτο το συναίσθημα, προσπερνώ κάθε βερμπαλιστική-ουτοπική δήλωση  παραγόντων που εμμένουν να φορούν παρωπίδες  σε μια χώρα αβέβαιου μέλλοντος και ευκαιριών. Μένω να παρατηρώ, το χτες που αγέραστο με σαρδόνιο χαμόγελο  στρογγυλοκάθεται  με απύθμενο θράσος στο σήμερα. 56 Χρόνια πιστό στο ραντεβού του, να καθησυχάζει αγωνίες γονιών και εκπαιδευτικών. Και αν δεν   Επιτύχαμε να τους δώσουμε τις βάσεις μιας παιδείας που θα τους οδηγήσει σε ολοκληρωμένες αυτόνομες προσωπικότητες; Αν το βάρος της απόκτησης δεξιοτήτων υπερνίκησε. αν για μία ακόμη χρονιά η ισορροπία δεν επετεύχθη », δεν πειράζει, στην κανονικότητα που αποδεχτήκαμε για τα παιδιά μας, δεν είναι προαπαιτούμενο.

Για κάθε παιδί που φέτος θα κόψει το νήμα της ενηλικίωσης, που θα κληθεί να ακολουθήσει συγκεκριμένα μοτίβο που η κοινωνία χρόνια τώρα όρισε ως μέτρο αποδοχής, επιτυχίας και συνοχής ενός καλού νέου. Για κάθε γονιό που θα δεχτεί το επικριτικό βλέμμα  στην περίπτωση που το παιδί του δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που τα στερεότυπα  απαιτούν. Ως μαμά παιδιού, που φέτος θα ξεκινήσει το ταξίδι της αναζήτησης του ρόλου και της θέσης τους σε αυτή την κοινωνία, έχω μόνο να πω:

«Θα περάσεις από πολλές εξετάσεις στη ζωή σου, σε κάποιες θα επιτύχεις, σε άλλες όχι. Κάθε φορά να θυμάσαι ότι ήταν απλά ένας σταθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους. Συνέχισε  να προσπαθείς, να επιθυμείς, τα δρομολόγια δεν τελειώνουν.

 Σ αγαπάω και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Σε αποδέχομαι ό.τι και αν επιλέξεις και εύχομαι να σε κάνει ευτυχισμένο.

Μεγάλωσες, τα φτερά μου δε χωράνε να σε κρύψουν, θα μαι όμως πάντα εδώ, να χαϊδεύω τα δικά σου, να τα ζεσταίνω, να βάζω μπεταντίν στις πληγές, να τα φιλάω να μην πονάνε.

 Σε γέννησα ελεύθερο, ποτέ μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. Σε έμαθα να περπατάς για να διασχίσεις τον δικό σου δρόμο. Σε έμαθα να μιλάς και η φωνή σου έχει λόγο και αξία. Να τον προστάζεις, με πόθο στα πιστεύω σου, στα ιδανικά, στα θέλω σου.

Η μόνη σου υποχρέωση, είναι η ικανοποίηση των δικών σου και μόνο προσδοκιών.

Μην ξεχάσεις ποτέ,  δεν αξίζεις περισσότερο από κάποιον άλλον και κανένας δεν αξίζει περισσότερο από σένα».

Στο κατώφλι του δρόμου των οδηγών, η ζωή σας ανήκει. Τα όνειρα δεν ξεκινάνε και δεν τελειώνουν στα 18.  Είναι απλά μια καινούρια αφετηρία στη ζωή σας. Δε θα ευχηθώ καλή επιτυχία στις εξετάσεις παρά μόνον καλή σταδιοδρομία σε αυτά που θα επιλέξετε, με τον κρυφό πόθο να είστε η γενιά που θα τα καταφέρει σε όλα όσα εμείς αποτύχαμε. Να δημιουργήσετε έναν κόσμο που οι ανισότητες θα εκλείψουν. Μια κοινωνία που οι ταμπέλες, οι διακρίσεις, ο ρατσισμός θα βρίσκονται μόνο στα βιβλία κοινωνιολογίας ως εγκληματικά ατοπήματα μιας άλλης εποχής.

 Και όταν σας ρωτάνε τι είναι η ποίηση στη ζωή σας, να λέτε η απάντηση στη δυστοπία που μας κληροδοτήσατε.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]