I am the virus

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Death misery and tears
calculated waves of fear
Drawn up by think tanks
There’s a darkness in the west

Όταν το τραγούδι των Killing Joke “I am the virus” κυκλοφόρησε το 2015, κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί πως θα ήταν ο μαύρος προάγγελος μίας κατάστασης που έμελλε να συμβεί μία πενταετία αργοτέρα.[/vc_column_text][gem_youtube video_id=”A4wdbibV3IM”][vc_column_text]Πριν έναν χρόνο ο Δυτικός κόσμος ήλθε αντιμέτωπος με μία κατάσταση που οι προηγμένες τεχνολογικές, χρηματοοικονομικές και πολιτικές του συνιστώσες δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι μπορεί να πλήξει θανάσιμα την ίδια του την ύπαρξη. Το ιδεολόγημα του “άτρωτου” κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και πήρε στο διάβα του, πέραν κάθε ιδεολογικής αμφισβήτησης, όλες τις θεμελιώσεις που το κρατούσαν όρθιο και αλώβητο,.

Ανασφάλεια, φόβος και τρόμος είναι το κοκτέιλ συναισθημάτων που υποδέχθηκε τη βιοϊατρική καταιγίδα του COVID-19 και όρισε την (ήδη πανίσχυρη) παγκόσμια φαρμακοβιομηχανία ως ρυθμιστή της “ζωής μετά”. Κολοσσιαία κεφάλαια επενδύθηκαν ώστε το δυνατό γρηγορότερα να βρεθεί ένα δραστικό όπλο κατά του ιού. Στον μέγιστα προσδοκώμενο “ελάχιστο χρόνο” αναπτύχθηκαν σχεδόν διψήφιος αριθμός εμβολίων και ήδη πλείστα εξ αυτών χρησιμοποιούνται προς όφελος του γενικού πληθυσμού, με τις επιμέρους προτεραιοποιήσεις ανά ήπειρο, ένωση κρατών ή χώρα. Και η αλήθεια είναι πως για να επιτευχθεί η παραγωγική διαδικασία χρειάστηκε ακόμα και η ανατροπή της φυσιολογικής ροής της επιστήμης, αφού τέτοιον καιρό πέρυσι όλοι οι σχετιζόμενοι διατύπωναν την άποψη πως πρώτα θα βρεθεί-ουν φάρμακο-α και μετά θα υπάρξει εμβόλιο.

[/vc_column_text][gem_image style=”5″ position=”centered” src=”6157″][vc_column_text]Η δράση του «τώρα» δείχνει πως οι βιοϊατρικές απειλές, ανεξαρτήτως ισχύος και επίδρασης, δυστυχώς θα αποτελέσουν μία μόνιμη απειλή για τις επόμενες γενιές. Και αυτό επαναφέρει στην παγκόσμια συζήτηση ηθικά ζητήματα που εκτείνονται από την αλόγιστη επέμβαση του ανθρώπου στη φύση μέχρι τον αόρατο πόλεμο μυστικών υπηρεσιών των ηγέτιδων χωρών του πλανήτη, ώστε να πλήξουν την εκατέρωθεν ισχύ. Κάπου εκεί ναρκοθετείται η επικίνδυνη ζώνη του κοινωνικού λυκόφωτος αφού ειδικά οι δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες δημιουργήθηκαν στον αντίποδα της κοινωνικής αποστασιοποίησης και του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, κατάστασεις που παγιοποιούνται επί μακρόν πλέον, με ορατό τον κίνδυνο της εργαλειοποίησης. Ταυτόχρονα, απόψεις και τάσεις που αφορούν σε θεωρίες συνωμοσίας λαμβάνουν προβεβλημένη θέση στα δημόσια φόρα αφού μέχρι σήμερα δεν έχει επιβεβαιωθεί η προέλευση του πανδημικού ιού.

Η κοινωνική συναναστροφή, οι κοινωνίες με τις κάθετες στενές σχέσεις μεταξύ των γενεών (από παππούδες μέχρι εγγόνια), η αγορά εργασίας, η διάσταση και η μορφή του σύγχρονου εμπορίου, αίφνης μπήκαν σε μία διελκυνστίδα αναστολής και αναπροσαρμογής που ουδείς είναι σε θέση να οριοθετήσει ασφαλή οδικό χάρτη διαφυγής. Υποεκτιμώνται οι ψυχικές διαταραχές που προέκυψαν στον μαζικό πληθυσμό κατά την εξέλιξη του φαινομένου και υπερεκτιμώνται μέθοδοι ελέγχου της ατομικής συνείδησης, που αναμφίβολα “φιλοτεχνούν” μία κοινωνία φοβική, με τον νεότερο πληθυσμό χωρίς πυξίδα πλεύσης και τον γηραιότερο σε μόνιμη ανασφάλεια υπό της απειλής της απώλειας ζωής. Φορτώθηκαν οι νέοι άνθρωποι ευθύνες που δεν τους αναλογούν, από την άλλη οι παραγωγικές γενιές ένιιωσαν την απουσία μέριμνας εκ μέρους των κυβερνώντων.

Υπό αυτά τα δεδομένα, τελικά υπάρχει στην δυτική κουλτούρα ζωής μέλλον όπου η τεχνολογική υπεροχή και η οικονομική ευμάρεια θα διασφαλίζουν πορεία εξέλιξης που να συναρτάται άμεσα με την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων; Γιατί ναι, η απειλή κατά της ίδιας της ζωής προήλθε από εξωγενή παράγοντα (Κίνα) αλλά η ίδια η Δύση δεν έχει καταφέρει ακόμη να υποδαυλίσει τις εγγενείς αδυναμίες της ώστε να ελέγξει προς όφελος των πολιτών της τη φονική διασπορά.

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταφέρει το απίστευτα οργιώδες: να διαθέτει πακτωλό κεφαλαίων και να δείχνει εξαιρετική αδυναμία ώστε να οργανώσει τη διαδικασία αγοράς εμβολίων, ακριβώς λόγω του εκπεφρασμένου διαχρονικού υδροκεφαλισμού της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Η Αμερική αντίστοιχα, αδυνατεί να επιβάλλει ενιαίους κεντρικούς κανόνες σε σχέση με τα μέτρα προφύλαξης (π.χ. χρήση μάσκας, εμπορική λειτουργία), επιβεβαιώνοντας την ανακολουθία του φεντεραλισμού. Στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία τέλος, η απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα επαναφέρει στην επιφάνεια το ζήτημα της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων σύμφωνα με τους κρατικούς κανόνες μεν, αλλά  χωρίς να περιορίζεται κατά αυτόν τον τρόπο η ατομική βούληση.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][gem_youtube video_id=”CVkCL3gPh5s”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Το ίδιο διάστημα η χειραγώγηση της κοινής γνώμης «κτύπησε κόκκινο». Τηλεοπτικά κανάλια, έντυπα μέσα και διαδίκτυο έφεραν στην επιφάνεια το μανιπουλάρισμα συνειδήσεων παρέα με τη ραγδαία απώλεια δυνατότητας διατύπωσης αντικειμενικής γνώμης και κριτικής άποψης. Η δημοκρατία χάνει ολοένα ανεξαρτησία και διαφάνεια, τα διλήμματα που έθεσαν ο Άλντους Χάξλεϋ στον “Θαυμαστό καινούργιο κόσμο” και ο Τζώρτζ Όργουελ στο “1984”, μέσα από δυο φαινομενικά αντίθετες θεωρίες, μετατράπηκαν σε θλιβερές βεβαιότητες εν μέσω της δυστοπίας.

Από την άλλη, είναι κάποιες ταινίες που ανεξάρτητα από το πότε γυρίστηκαν, κατάφεραν να περιγράψουν το αφήγημα του μέλλοντος με τα πιο έντονα χρώματα αμφισβήτησης τετελεσμένων. Όπως το Trainspotting που αρχίζει και τελειώνει με το θεμελιώδες ερώτημα: “Choose life”..

Αλήθεια, μπορούμε πλέον να διαλέξουμε;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]