Μαρφίν, 12 χρόνια μετά

Εχουν περάσει δώδεκα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα, τη θυμάμαι καλά, ήμουν λίγα οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω, στη Σοφοκλέους που εργαζόμουν τότε. Η μεγάλη πορεία διαμαρυρίας κατέληγε στο Σύνταγμα, όταν τα θλιβερά μαντάτα έφτασαν: βροχή από μολότωφ στη Μαρφίν της Σταδίου, εγκλωβισμός εργαζομένων, ανεπιβεβαίωτος αριθμός τραυματιών, φήμες ότι υπάρχει νεκρός-η. Σε λίγο, δυστυχώς επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο.

Θ​​α μνημονεύσω τα ονόματά τους με αλφαβητική σειρά:

Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών. H Ελένη, η μητέρα της Παρασκευής φοβόταν τους τρομοκράτες στον υπόγειο του Λονδίνου και ήθελε η Παρασκευή (η Βίβιαν, όπως την φώναζαν) να γυρίσει πίσω στην Αθήνα. Η Παρασκευή. Η κόρη της Ελένης και του Μανώλη από την Μήλο.

Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών, έγκυος στον 4ο μήνα. «Στο απόγειο της ευτυχίας της. Χαρούμενος άνθρωπος, θετικός. Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία της που να μην γελάει», λέγαν οι δικοί της άνθρωποι.

Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 ετών. Αμπελόκηποι, Ηλιούπολη, Σκωτία για μεταπτυχιακά και μετά στη Marfin. Δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ και τα καλοκαίρια στη Λευκάδα. Εκεί τον έθαψαν…

Προοδευτικός άνθρωπος, με εφημερίδες και διαβάσματα. ο Νώντας βρέθηκε στις σκάλες ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο όροφο.

Είναι οι νεκροί της Marfin, οι άδοξοι νεκροί της 5ης Μαΐου του 2010.

Τραπεζοϋπάλληλοι νέας γενιάς, με σπουδές στο εξωτερικό, γύρισαν στην πατρίδα με την ελπίδα της καλύτερης ζωής, λίγο πριν ξεσπάσει η εθνική καταιγίδα που μας κρατά καθηλωμένους για 15 χρόνια, χωρίς ακόμη φως στον ορίζοντα. Δεν πρόλαβαν όμως να δρέψουν του καρπούς του προσωπικού τους κάματου…. ο φανατισμός, η τυφλή οργή, ο διχασμός, η αφασία εντέλει, έφεραν το έρεβος. Τις ώρες και ημέρες εκείνες που ο νεοελληνικός μηδενισμός γινόταν γίγαντας, καλύπτοντας ένα πελώριο φάσμα, από τη νεοναζιστική ακροδεξιά έως τους αντιεξουσιαστικούς κύκλους του «ένοπλου αγώνα». Φαινομενικά, τα αντίθετα άκρα, στην πράξη η φυσική ένωση, υπό του πέπλου της μαύρης λατρείας του μηδενός.

Γι’ αυτό και οι νεκροί της Marfin, 12 χρόνια μετά, δεν πρέπει και δεν γίνεται να λησμονηθούν από κάθε δημοκρατικό πολίτη. Οχι μόνον από στοιχειώδη σεβασμό στη μνήμη των δολοφονημένων και στο βουβό πόνο των δικών τους ανθρώπων, αλλά κυρίως γιατί μεταφέρουν ένα συμβολικό φορτίο μείζονος σημασίας, σε μία χώρα ποδοπατημένη και αλλοτριωμένη. Η χώρα αυτή κάποτε, πολύ παλιά, γέννησε τη δημοκρατία, και κάποτε, πριν λίγες δεκαετίες, διέλυσε μια χούντα. Πόσο οξύμωρο αλήθεια, στην εποχή μας, με μία ανεξήγητη αυτοκαταστροφική μανία, να δείχνει πρόθυμη να κατασπαράξει τις σάρκες της ξανά και ξανά.

«Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ»

Αθάνατοι.