Η σεξουαλικότητα, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία, εξακολουθεί να μετριέται με κοινωνικά κριτήρια. Αντί να αποτελεί αυτονόητο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, παραμένει σημείο ελέγχου, ηθικής και ταυτότητας. Αν δεν χρειάζεται να αποδείξεις ποιον αγαπάς, γιατί πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι «φυσιολογικός»;
Η ορατότητα των διαφορετικών σεξουαλικών ταυτοτήτων υπήρξε και παραμένει ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχαν δικαιώματα, διάλογος ή πρόοδος. Όμως, ο τρόπος προβολής έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Όταν δείχνει ποικιλία και καθημερινότητα, χτίζει γέφυρες. Όταν γίνεται θέαμα ή σύμβολο πολιτικής ταυτότητας, κινδυνεύει να φτιάξει νέα στερεότυπα να μετατρέψει τη διαφορετικότητα σε προϊόν ή σε υποχρεωτική δήλωση.
Η αποδοχή δεν είναι επίδειξη είναι ηρεμία. Είναι η στιγμή που η σεξουαλικότητα παύει να αποτελεί θέμα
Μιλώντας για διαφορετικότητες, ξεχνάμε πως και οι στρέιτ άνθρωποι ζουν μέσα σε αόρατα στερεότυπα. Ο άνδρας μαθαίνει ότι ο ανδρισμός του μετριέται σε πόσα «δοχεία» να αφήνει την ικανοποίησή του, του μεταδίδεται μέσα από χυδαίες φράσεις που ακούει στο οικογενειακό ή κοινωνικό του περιβάλλον, ότι δεν «επιτρέπεται» να απολαμβάνει σημεία του σώματός του, με τρόπο που το έχουν οριοθετήσει σε άλλες σεξουαλικές ταυτότητες.
Η στρέιτ γυναίκα συνεχίζει να κρίνεται για την επιθυμία της, αν τη δείξει, είναι «προκλητική», αν δεν τη δείξει, είναι «άσεμνα ηθική]. Η κουλτούρα που προσπαθεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα, εξακολουθεί να πνίγει τη φυσικότητα. Η σεξουαλική ελευθερία δεν είναι μόνο δικαίωμα των μειονοτήτων είναι ανάγκη όλων. Να γνωρίσει ο καθένας εξ ημών το σώμα μας, να το εξερευνεί. Η σεξουαλική πράξη είναι στιγμή απελευθέρωσης, εξιλέωσης και απόλυτα προσωπική. Απαιτεί σεβασμό, δεν είναι μόνο η ανταλλαγή υγρών αλλά ένας μυστικιστικό σημείο, είναι ανταλλαγή και συμπλήρωση επιθυμιών.
Η γυναικεία σεξουαλικότητα εξακολουθεί να αποτιμάται μέσα από φαλλικά μέτρα. Ακόμη και η πρόοδός της αποδίδεται με όρους “ανδρικής δύναμης”, ενώ η απαξίωσή της γίνεται με τους ίδιους όρους. Η αξία και η απαξία της περνούν πάντα μέσα από φαλλούς. Την ίδια στιγμή, ο άνδρας περιορίζεται στον ρόλο του «παρόχου απόδοσης» ή συλλέκτη εμπειριών. Η τρυφερότητα, η ευαισθησία ή η συναισθηματική επιθυμία παραμένουν ύποπτες, γιατί απειλούν το σύστημα της “ανδρικής κανονικότητας”.
Δύο φύλα εγκλωβισμένα στον ίδιο μηχανισμό συμβόλων. Κανένα πραγματικά ελεύθερο
Η γυναίκα κυρίως κρίνεται από τη μη διαθεσιμότητά της. Η άρνησή της να είναι διαθέσιμη — συναισθηματικά, σωματικά, κοινωνικά — γίνεται η αχίλλειος φτέρνα της. Για να τη χτυπήσουν, της προσάπτουν ανηθικότητα ή “ψευδοηθική”, ενώ μια γυναίκα που εξυπηρετεί συμφέροντα ή ρόλους σπάνια θα δεχτεί τέτοια επίθεση. Η μη διαθεσιμότητα της γυναίκας δεν γίνεται ποτέ σεβαστή μεταφράζεται πάντα ως πρόκληση, ως απειλή, ως ανάγκη να “διορθωθεί”.
Σε όλα αυτά, καθοριστικό ρόλο παίζουν και τα ταξικά στερεότυπα. Δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο η σεξουαλικότητα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Άλλη αντιμετώπιση έχει ο γκέι γιος ενός πάμπλουτου εφοπλιστή και άλλη ο γιος του κυρ Τάσου, του μειλίχιου δημοσίου υπαλλήλου της γειτονιάς. Οι κοινωνικές διακρίσεις δεν σταματούν στο ποιος είσαι, αλλά επεκτείνονται στο πόσα έχεις. Ακόμη και η διαφορετικότητα χρειάζεται προνόμια για να γίνει αποδεκτή.
Όσο κι αν μιλάμε για πρότυπα στα μέσα, η πρώτη αποδοχή χτίζεται στο σπίτι. Η οικογένεια είναι ο χώρος όπου ένα παιδί μαθαίνει αν το σώμα, η επιθυμία και η διαφορετικότητά του είναι αποδεκτά. Αν εκεί δεν υπάρχει αγάπη και αποδοχή, καμία κοινωνική εκστρατεία δεν μπορεί να τη διορθώσει. Η οικογένεια παραμένει το πρώτο και πιο καθοριστικό «σχολείο» αποδοχής.
Η πραγματική ενσωμάτωση δεν θα έρθει όταν οι άλλοι μας αποδεχτούν, αλλά όταν πάψουμε να ζούμε με γνώμονα την αποδοχή τους. Όταν η αυτοεικόνα μας δεν εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, τότε οι διακρίσεις χάνουν το έδαφος που τις τρέφει. Γιατί οι διακρίσεις δεν γεννιούνται από τη διαφορετικότητα, αλλά από την ανάγκη να αποδεικνύεις κάτι σε κάποιον.
Μόνο όταν σταματήσουμε να ζητάμε την άδεια να υπάρχουμε, θα υπάρξει πραγματική ισότητα
Η συζήτηση για τη σεξουαλικότητα δεν είναι πια για το ποιος είναι στρέιτ, γκέι ή μπάι, είναι για το αν η κοινωνία αντέχει το σώμα που νιώθει, επιθυμεί, αλλάζει, να μη ζητά άδεια να υπάρξει. Η πρόοδος δεν θα έρθει από τη δημιουργία νέων ταυτοτήτων, αλλά από την αποδόμηση της ανάγκης για ταμπέλες. Όταν σταματήσουμε να κοιτάμε ποιος χρειάζεται αποδοχή και ποιος τη δίνει, τότε θα έχουμε φτάσει εκεί που αξίζει να είμαστε.
Στην αληθινή ελευθερία, όπου η σεξουαλικότητα δεν είναι θέμα. Είναι απλώς κομμάτι της ζωής.
Το ποιοι είμαστε δεν είναι κάτι που δηλώνεται είναι κάτι που υπάρχει. Δεν ζητά έγκριση, δεν εξηγείται, δεν προσφέρεται για ανάλυση. Είναι ο τρόπος που το σώμα ανασαίνει όταν κανείς δεν το κοιτά.
Όμως μάθαμε να τη μετράμε με βλέμματα. Μάθαμε να υπάρχουμε στην άποψη των άλλων.
Η κοινωνία δεν μας μαθαίνει να επιθυμούμε, μας μαθαίνει να απολογούμαστε για ό,τι μας συγκινεί.
Ο τρόπος που γίνεται η αναπαραγωγή των τύπων σεξουαλικότητας γίνεται επικίνδυνος για τη δημιουργία νέων στερεότυπων. Όταν το ιντερσεξ φύλο αναπαράγεται χωρίς σωστούς ιατρικούς όρους τείνει να δημιουργήσει εικόνες σε άλλους που δεν υφίστανται. π.χ μια γυναίκα που είναι πιο σωματώδης ή ένας άντρας με πιο απαλά χαρακτηριστικά να τους δίνεται από τον κοινωνικό περίγυρω μία σεξουαλική ταυτότητα που δεν ισχύει.
Οι άνθρωποι, η προσωπικότητα του καθενός, οι ικανότητές του, η εκπαιδευτική επάρκεια, η ηθική του δεν κρίνεται από οτιδήποτε ο καθένας επιλέγει στη σεξουαλική του ζωή, όμως η αποδοχή των επιθυμιών δημιουργούν πιο δυνατούς χαρακτήρες άρα ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Δεν υπάρχει ανωμαλία στην έλξη ανθρώπων που συναντιούνται και μπορούν εξίσου να συναινέσουν. Υπάρχει μόνο η φυσικότητα του να είσαι άνθρωπος
Leave a comment