Για τον Παύλο

[vc_row][vc_column][vc_column_text]«Ρε συ, σκοτώσανε τον γιο του Παναγιώτη και της Μάγδας, που δούλευε στη Ζώνη»

Αυτή ήταν η ατάκα που κυριάρχησε στις γειτονιές που σύχναζε ο Παύλος, στις 19 του Σεπτέμβρη του 2013. Ο Παύλος ήταν μόνο 34 χρονών και δεν πρόλαβε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Όνειρα απλά, καθημερινά που δε θα άλλαζαν τον κόσμο, αλλά θα τον έκαναν λίγο καλύτερο. Η ιστορία αίματος γνωστή, το βράδυ της δολοφονίας του σηματοδότησε την απογύμνωση της «καλής ΧΑ». Ο Παύλος δε φοβόταν, έβγαινε μπροστά όπου χρειάζονταν και δεν έκανε πίσω για το δίκιο. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», θέλει να βγαίνεις μπροστά για να διεκδικείς, να μην καλλωπίζεις την οκνηρία σου αναπαυτικά καθισμένος στον καναπέ σου. Ένας από τους διαχρονικούς επαναστάτες, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, είπε κάτι που πρέπει να μας αντιπροσωπεύει μέχρι το τέλος της ζωής μας.

«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

Ο Παύλος λοιπόν, βγήκε μπροστά για να μην αφήσει τους πρησμένους νταήδες να κάνουν κακό στην παρέα του. Το πλήρωσε με τη ζωή του, αλλά αν τον ρώταγες θα το ξανάκανε, ο φασισμός ως νοοτροπία θα συνεχίσει να υπάρχει, ο αγώνας δεν τελείωσε σε μια ημέρα. Συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση, στη χώρα που βρίσκεται στο δυσκολότερο μεταίχμιο της σύγχρονης ιστορίας της.

Φασισμός είναι και ο τρόπος που πιθανά να συμπεριφέρονται σε σένα στη δουλειά σου. Φασισμός είναι όταν δεν ασφαλίζεσαι, δεν σου πληρώνουν τις υπερωρίες και έχουν το δικαίωμα να απολύουν όποτε και όπως γουστάρουν. Φασισμός είναι όταν θες να συνάψεις σχέση με μια κοπέλα, εκείνη δε θέλει και συ τη βιάζεις. Φασισμός είναι η ενδοοικογενειακή βία, η βία στο παιδί και τη γυναίκα και η πρόθεση να κάνεις κακό στον άλλον. Φασισμός είναι η ανεργία και η στοχοποίηση των ανθρώπων, ανάλογα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη αισθάνομαι πως πάλευε ο Παύλος, και πάλευε καθημερινά με τα θηρία στο δρόμο. Η χθεσινή απόφαση είναι μόνο η απαρχή, στην ουσιαστική μάχη που έχουμε να δώσουμε από δω και πέρα με την ύπαρξη μας για ένα καλύτερο Αύριο. Η ενοχή όλων αυτών είναι και μια δικαίωση της Μάγδας, της μάνας που σήκωσε στις πλάτες της τον ουρανό.

Πήγε κόντρα στην ίδια της την ύπαρξη, τα έβαλε με τον φονιά και αυτούς που συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού της. Άντεξε ακόμα και στην αλητεία που ξεστόμισαν μπροστά της, το επαίσχυντο «πού είναι τώρα ο Παύλος σου…». Η Μάγδα λοιπόν, η μάνα όλων, σήκωσε στους ώμους της όλο το μαρτύριο και μετά από 7 χρόνια και κάτι ημέρες είδε τη δικαίωση κατάματα. Όπως γράφει και ο Γιώργος στο editorial, τώρα θα μείνει μόνη της, τα φώτα θα σβήσουν κι αυτή θα κρατά αγκαλιά τη φωτογραφία του γιου της.  Αβάστακτος και βουβός ο πόνος, θυσία ακριβή για να σπάσει το αυγό του φιδιού, το τρομοκρατικό και δολοφονικό συνάφι που κατατρομοκράτησε ταλαίπωρους και αδύναμους, εγχώριους και πρόσφυγες.

Κλείνοντας αυτό το σχόλιο, στέκομαι με τον απόλυτο σεβασμό μπροστά στον Παναγιώτη, τον  πατέρα του Παύλου. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του, πως δηλαδή «τον γιο μου τον μαχαίρωσε επαγγελματίας και με πρόθεση». Ένας πατέρας που ένιωθε τον γιο του ως κολλητό, ξέρει ότι δεν πρόκειται να πιούν καφέ ποτέ ξανά μαζί, όπως έκαναν κάθε πρωί, μέχρι τη στιγμή που έναν ανθρώπινο κατακάθι, ένα υπανθρωπάριο, του αφαίρεσε τη ζωή. Ένας πατέρας που έκρυψε τον πόνο και στάθηκε διακριτικά δίπλα στη γυναίκα του, κατά τη διάρκεια του μαρτυρικού δρόμου μέχρι την εξιλέωση, μέχρι το «Τα καταφέραμε, γιε μου, νικήσαμε!»

ΥΓ: Το κείμενο αυτό ντύνεται με την Τριπλοπενιά, την ωδή στον Πειραιά του..[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text][gem_youtube style=”5″ video_id=”Dy9Lvj1IogE”][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]