Το έγκλημα της τηλεδημοκρατίας

Από την υπόθεση του τεμαχισμού της Ζωής το μακρινό 1987, μέχρι το σοκ της δολοφονίας της Καρολάϊν, άραγε τι έχει αλλάξει στην οπτική του κοινού, σε σχέση με το εύρος και τις σταθερές τέτοιων φρικιαστικών εγκλημάτων;

Σίγουρα όχι η λογική της κλειδαρότρυπας, αφού περνάει σε δεύτερο πλάνο το «ειδεχθές» τέτοιων περιπτώσεων και κυριαρχεί η ανάδειξη «πιπεράτων» λεπτομερειών, που συνήθως αποπροσανατολίζουν και τελικά κανιβαλίζουν.

Άλλαξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού από το υλικό σε χαρτί έχει αντικατασταθεί από την αμεσότητα της εικόνας, σε ηλεκτρονική μορφή, με αποτέλεσμα τη συνειδητή διαστρέβλωση, αφού κάθε είδους «ειδικοί», στην ευκαιρία των «10 λεπτών δημοσιότητας», παίρνουν θέση και μικρόφωνο, δίπλα στους αιμοσταγείς τηλεσταρς.

Ποιος-α ψυχικά υγιής, δεν νιώθει τρομακτικά άβολα, βλέποντας ψυχαγωγικές εκπομπές να μιλάνε για βιασμούς, φόνους, αυτοκτονίες και  να προσκαλούνται π.χ. οι δικηγόρους των δραστών, ώστε να καθομολογούν ανείπωτα αίσχη, υπό της ανοχής μιας κοινωνίας που θέλει να λέει πως λειτουργεί νορμάλ;

Γιατί πρέπει η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας να έχει βήμα και μικρόφωνο;

Γιατί όλοι εμείς, μεταμορφωνόμαστε σε παθητικούς δέκτες μηνυμάτων και απόψεων που μυρίζουν από μακριά αρρώστια;