Κοινωνική ασφάλιση σε γενικευμένη ανασφάλεια

Tο σύστημα ασφάλισης αποτελεί μόνιμη εστία αναπαραγωγής έκνομων πρακτικών, με τον μανδύα της δήθεν μεταρρύθμισης.Έτσι ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980, καθ’ ομοίωση συνεχίστηκε τα χρόνια της αφθονίας και με τον ίδιο τρόπο θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια.

Με τα σχετικά νομοσχέδια Χατζηδάκη, σε σχέση με τη ρύθμιση της αγοράς εργασίας και την επικουρική ασφάλιση, εισερχόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας, κάτι σαν τα καταναλωτικά προϊόντα με τις κρυφές χρεώσεις.

Οι νεότερες γενιές κατατάσσονται σε ένα βιοτικό επίπεδο πολυ πιο χαμηλά από τις μεγαλύτερες γενιές. Οι σημερινές παραγωγικές ηλικίες 45-60 χάνουν το αναδιανεμητικό κομμάτι της εισφοράς τους, μεταφερόμενες στο ανακεφαλαιοποιητικό σύστημα με αόριστες υποσχέσεις, που σε κάθε περίπτωση αφορά τη συνταξιοτική παροχή και όχι τον εργασιακό τους  κύκλο.

Πέραν των ειδικότερων λετομερειών, το κεντρικό διακύβευμα που αφορά την αλληλεγγύη των γενεών, ουσιαστικά εξαϋλώνεται. Με τη σιωπηρή αποδοχή της πολιτικής πλειοψηφίας και της κοινωνίας. Σε έναν κόσμο που η ανασφάλεια και ο φόβος έγιναν ο κανόνας.